tag:blogger.com,1999:blog-11855920161816363292024-03-22T12:57:11.971+02:00ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥ"Ψυχή αδούλωτη,της μοίρας η υφάντρα
και φώς ανέσπερο,που νίκησε τον Άδη
Του χρόνου και του τόπου ευθύς,δρασκέλισε την μάντρα
χύσου μ΄ορμή ανείπωτη,επάνου στο σκοτάδι !" -
Νικηφόρος Βυζαντινός.
Καλώς ήλθατε στην σελίδα της λογοτεχνικής μου παρουσίας εις τα νεοελληνικά γράμματα.Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.comBlogger309125tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-80547735830497826152024-03-20T09:27:00.003+02:002024-03-20T09:27:25.222+02:00Νέον ποίημα, "Μια μέρα"<p><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto">Ευχαριστίες
προς το λογοτεχνικό περιοδικό Fractal - Η γεωμετρία των ιδεών σχεικώς
με την δημοσίευση του νέου μου ποιήματος. το οποίο γράφω εξαιτίας ενός
αδόκητου πραγματικού θανάτου γλυκιάς μου φίλης ως αποχαιρετισμό. </span></p><p><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"> </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg94cpJCBurmbdoePAwF_ocpyRcZ6ieqrqbIeusyrpSd9_4O4X1oX0xWtWQGl624b4xovMmbMFpPFs4RmSrYD4F0MFcDEBqbk2ID3FTz8Qswo_BQ05sCaP0LYZGMn4CxbLwKWn8WxEE0Po707WVP_HB7zGc1X86Fh2-8tdrvPio4BcQnkRwDO6yFm9OoP9S" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="370" data-original-width="535" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg94cpJCBurmbdoePAwF_ocpyRcZ6ieqrqbIeusyrpSd9_4O4X1oX0xWtWQGl624b4xovMmbMFpPFs4RmSrYD4F0MFcDEBqbk2ID3FTz8Qswo_BQ05sCaP0LYZGMn4CxbLwKWn8WxEE0Po707WVP_HB7zGc1X86Fh2-8tdrvPio4BcQnkRwDO6yFm9OoP9S=w510-h352" width="510" /></a></div><br /><p></p><p><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"> </span></p><p><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"> </span></p><p><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><a href="https://www.fractalart.gr/mia-mera/" target="_blank">https://www.fractalart.gr/mia-mera/</a> </span></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-91198958856997256772023-09-05T16:11:00.002+03:002023-09-05T16:11:25.891+03:00ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ <p> Προς την ιστορική δημοτική εφημερίδα ΑΜΑΡΥΣΙΑ του δήμου Αμαρουσίου, σχετικώς με την δημοσίευση στο έντυπο φύλλο της του άρθρου μου ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ. <br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO20GNtePV6GKj1tcuZy17a3lsrLiRr-RIW5uEnWRhDzAHu_lTJiIUlxHX5bGCYuBaR3KG_ry3HjfH8RBv8kmAH73GYnQgFSYEa_TZRakogvIlNnk5yxzyvBTuqbFfU1LrNcijXSY7ofiWRMbD8YR7Fcpp6je0SsGAXfABwEBJIYigRLyNIPASamnfZ7P2/s2469/7439_HRAKLEIO_0509023_page-0012.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2469" data-original-width="1695" height="1033" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO20GNtePV6GKj1tcuZy17a3lsrLiRr-RIW5uEnWRhDzAHu_lTJiIUlxHX5bGCYuBaR3KG_ry3HjfH8RBv8kmAH73GYnQgFSYEa_TZRakogvIlNnk5yxzyvBTuqbFfU1LrNcijXSY7ofiWRMbD8YR7Fcpp6je0SsGAXfABwEBJIYigRLyNIPASamnfZ7P2/w710-h1033/7439_HRAKLEIO_0509023_page-0012.jpg" width="710" /></a></div><br /><p><br /></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-15128304515648088402023-09-05T07:32:00.002+03:002023-09-05T07:40:57.721+03:00Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης στο Politispress.gr <p> </p><div dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1l90r2v x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":r2c:"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΘΕΡΜΟΤΑΤΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΩΣ ΣΤΟ POLITISPRESS.GR</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Πηγαίνουν προς την δημοσιογράφο της συμπρωτεύουσας κα Ανθούσα Κορτσίνογλου, σχετικώς με την συνέντευξη την οποίαν της παρεχώρησα και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα Politispress. Συνέντευξη η οποία αφορά το εώς τώρα έργο μου στην λογοτεχνία και την μουσική.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><a href="https://www.politispress.gr/ellada/synenteyxi-toy-logotechni-kai-moysikosyntheti-k-panoy-chatzigeorgiadi-stin-anthoysa-kortsinogloy/">https://www.politispress.gr/ellada/synenteyxi-toy-logotechni-kai-moysikosyntheti-k-panoy-chatzigeorgiadi-stin-anthoysa-kortsinogloy/</a> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYasb707Y7-l-Olb0hy1FKHGLcFoUL7zo3EgMrUeiOTLvtn-ENLZcgfq8nBF2c4BdF6JmiZfRBLwkF0s565iK4f8e8GJ9-YT0hQZNJGFxWwjIDTtcxH0BaHyxa_3P4AiTPL-Nejc2z0emBtjZ5BD5ZdN18Ajxv21vDNFwSPpBxVlU9RnvUruQ4WlZVmlHZ/s500/5555.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="261" data-original-width="500" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYasb707Y7-l-Olb0hy1FKHGLcFoUL7zo3EgMrUeiOTLvtn-ENLZcgfq8nBF2c4BdF6JmiZfRBLwkF0s565iK4f8e8GJ9-YT0hQZNJGFxWwjIDTtcxH0BaHyxa_3P4AiTPL-Nejc2z0emBtjZ5BD5ZdN18Ajxv21vDNFwSPpBxVlU9RnvUruQ4WlZVmlHZ/w573-h299/5555.jpeg" width="573" /></a></div><br /></div><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> </div></div></span></div></div></div></div>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-7543384789935844552023-08-09T08:03:00.000+03:002023-08-09T08:03:10.636+03:00Μην πυροβολείτε την Επίδαυρο<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp8ASAOFl1ZCp7ovam_t1Q2p1r385rafzJDYiZFspuild_OCsL6cKBQ37Oxx4pee-0ElrODUnj-Q2_EmUl9FfWZpdFM2MFFov4Uvm3UC8FEeleNTTps_evzVZKszootLOY3nlvSj8pskfQey0BCXrrnQUT5n2Wwztam-GlY4gwRI94wZkCiBzs6YE23n2A" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="261" data-original-width="500" height="243" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhp8ASAOFl1ZCp7ovam_t1Q2p1r385rafzJDYiZFspuild_OCsL6cKBQ37Oxx4pee-0ElrODUnj-Q2_EmUl9FfWZpdFM2MFFov4Uvm3UC8FEeleNTTps_evzVZKszootLOY3nlvSj8pskfQey0BCXrrnQUT5n2Wwztam-GlY4gwRI94wZkCiBzs6YE23n2A=w466-h243" width="466" /></a></div><br /> <p></p><p> </p><p>
</p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει
ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της
Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τώρα τελευταίως,
παρά οτι διαβιούμε καταμεσίς στο Ελληνικό
καλοκαίρι με τα τόσα του ουσιώδη
προβλήματα και στα “μπάνια του λαού”,
κάποιοι με την καλή ή κακή των τέχνη,
καταφέρνουν να φέρουν εις το προσκήνιον
τα έργα και ημέραι των, με έναν τρόπο
και ο κόσμος ή τουλάχιστον κάποιος απο
τον κόσμο, να ασχολείται μαζί τους με
την πάσα αφορμή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Εκ της εισαγωγής
αυτής κάποιος ευκόλως συμπεραίνει πως
αναφέρομαι ρητώς και σαφώς στο
“Επιδαυριακόν” ζήτημα, το οποίον έχω
θίξει (όπως και άλλοι θέλω να φαντάζομαι),
εδώ και πάρα πολλά χρόνια πίσω (όρα το
του υποφαινόμενου άρθρον φέροντα τον
τίτλον «Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ
ΜΑΣ ΔΡΑΜΑΤΟΛΟΓΙΟΥ»).
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μάλιστα, η
τελευταία διατυπωμένη θέση ορισμένων,
είναι πως λόγω των κακών (κατά την
ερμηνείαν των πάντα) παραστάσεων, εις
το αρχαίον θέατρον της Επιδαύρου, θα
πρέπει αυτή να κλείσει οριστικώς και
αμετακλείτως, θέση η οποία δεν δύναμαι
να συγκρίνω εάν είναι πλέον βέβηλη και
απο αυτή την όποια άποψη καταθέτει ο
κάθε “καλλιτέχνης” εντός εισαγωγικών
ή μη, κάθε χρόνο με τους τόσους νεωτερισμούς
εις την ορχήστραν του αρχαίου μας αυτού
μνημείου Πολιτισμού, το οποίον δυστυχέστατα
έφτασε στα χέρια των νεοελλήνων, λαού
εντελώς απροετοίμαστου στο να το
εκτιμήσει και να το εκμμεταλευθεί ως
του αξίζει.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ουδείς εξ αυτών
των φυλών, είτε οι καλοί ή κακοί
σκηνοθέτες/συντελεστές των παραστάσεων,
είτε οι αενάως διαρρηγνύοντες τα ιμάτια
των” κριτικοί, αλλά και όλοι όσοι τους
κατηγορούν όλους μαζί οι έξω απο τον
χορό αυτό της σύγχρονης τραγωδίας του
αρχαίου μας δραματολογίου, ουδεμία
“έγκριτος” εφημερίδα, κανένα κανάλι,
κανένα ραδιόφωνο, δεν αναφέρεται στην
ουσία του προβλήματος σπαταλώντας
τηλεοπτικό χρόνο, ραδιόφωνο και χαρτί
ασκόπως και <span lang="en-US">per passa tempo</span>.
Εντός ολίγου δέ, το θράσσος ορισμένων,
η αμάθεια των, ο ακροβολισμός των
ενδεχομένως απο συγκεκριμένους κύκλους
φωνσκούντων και μη, θα φτάσουν να
κατηγορήσουν ακόμη και τις...πέτρες εκ
των οποίων είναι κτισμένο με τόσο
αριστοτεχνικό τρόπο, το θέατρο της
Επιδαύρου.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και η βαθύτερη
ουσία, όσο και αν δεν θίγεται, είναι η
εξής απλή, την οποία με το γνωστό
φλεγματικό του χιούμος ο Όσκαρ Ουάιλντ
καταδυνκνείει με τον αφορισμό του πως
ΤΟ ΕΡΓΟ ΗΤΑΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΗΤΑΝ
ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Βεβαίως εδώ ο υποφαινόμενος
οφείλει να τον παραφράσει κάπως και να
τονίσει πως ενίοτε ΤΟ ΕΡΓΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΗΤΑΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ, διότι το
βασικό μας πρόβλημα δεν είναι η κάθε
καλή ή κακή παράσταση, αλλά ο ίδιος ο
θεατής, το ίδιο το κοινό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Όταν το ίδιο
το κοινό, δεν έχει μάθει λόγω του
συστήματος της Α-ΠΑΙΔΕΙΑΣ να εκτιμά το
αρχαίο μας δραματολόγιο των περίπου
πενήντα πέντε διασωθέντων έργων, τότε
κανείς δεν μπορεί να κάνει τίπιοτε για
αυτό ούτε επί τα βελτίω ούτε επί τα
χείρω.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>Επαναλαμβάνω
πως, εάν και εφόσον ο θεατής, δεν παιδευθεί
και δεν εκπαιδευθεί επί των βαθύτερων
νοημάτων τα οποία φέρουν αυτά τα
διασωθέντα έργα (τα οποία μπορεί να
είναι και τα χειρότερα όμως αυτά είναι
που διαθέτουμε ως παρακαταθήκη), αν δεν
έχει διαβάσει, δεν έχει συγκινηθεί, δεν
έχει αγαπήσει, δεν έχει μελετήσει βαθιά
τα παραδοθέντα έργα σε εμάς των αρχαίων
ημών προγόνων αντί να τα θεωρεί το
περισσότερο ως μιά υποχρέωση εξεταστική
για κάποια σχολή, τότε καμιά Επίδαυρος,
κανένας χώρος, θεατρικός, κανένας
σκηνοθέτης, κανείς ηθοποιός όσο και
καλοί να είναι μαζι με τις προθέσεις
τους, δεν θα μπορέσουν να μεταδώσουν τα
μηνύματα των έργων ακέραια στον θεατή.
Δεν θα μπορέσουν να τον διδάξουν, να τον
κάνουν καλύτερο άνθρωπο απο τα πριν.
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το βασικό μας
πρόβλημα επιμένω, δεν είναι τα μέσα τα
οποία διαθέτουμε στις μέρες μας, αλλά
το πως αυτά τα μέσα χρησιμοποιούνται.
Δεν είναι οι γνώσεις, αλλά πως αυτές
μεταδίδονται, μετασχηματίζονται και
προτεραιοποιύνται εντός της ψυχής του
καθενός εξ ημών, των απλών 'δεκτών”. Δεν
έχει νόημα λοιπόν η Επίδαυρος, αν την
επισκέπτεται κανείς μέσα στα ωραία του
ρούχα με τα ακριβοπληρωμένα του με
δανεικά αυτοκίνητα, ώστε να “περάσει
καλά” ένα απόγευμα εκεί, και να
φωτογραφηθεί δεόντως κτίζοντας το
προφίλ του δήθεν πολιτισμένου ανθρώπου,
δίχως να κατανοήσει ποτέ σε βάθος τα
μηνύματα των όσων διδάσκονται με καλό
ή κακό τρόπο στον χώρο απο τον κάθε εντός
ή εκτός εισαγωγικών καλλιτέχνη.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το να υπάρχει
δέ η βέβηλος σκέψις υην οποίαν μάλιστα
με περίσσιο θράσσος ορισμένοι διατυπώνουν
δημοσίως και βρίσκουν μάλιστα και βήμα
ώστε να τους δημοσιεύει, καταδυκνείει
εμφανώς την παρακμή μας και καταντά την
περίσταση λίαν επικίνδυνον και τα
πράγματα του Πολιτισμού μας λίαν σοβαρά,
ώστε αυτά να αντιμετωπίζονται με τόση
μεγάλη ελαφρότυτα απο ανθρώπους με
βαρύγδουπους τίτλους και τιμές που ο
βίος και η πολιτεία τους καταδείχνουν
πως δεν τους αξίζουν να τους φέρουν και
με αυτόν τον τρόπο, με την δήθεν “αυθεντίαν”
των, να επηρεάζουν τον λαό μας υπέρ της
μιάς ή της άλλης άποψης, με μοναδικό
θύμα το αρχαίο μας δραματολόγιο και το
πλήθος των ωραίων μηνυμάτων το οποίο
εμπεριέχει και μεταφέρει χιλιετίες
τώρα προς όποιον θα ήθελε να το αφουγκραστεί
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα πρότεινα
δέ σε όποιον ενδιαφέρεται επί του
θέματος, μιάς και το κράτος ανύπαρκτο
σε τόσο ησμαντικά ζητήματα, να συγκεντρώσει
τα έργα αυτά τα διασωθέντα (κυκλοφορούν
ακόμα και με κυριακάτικες εφημερίδες
ενίοτε), να τα μελετήσει για χρόνια και
απο το πρωτότυπο κείμενο αν είναι αυτό
μπορετό και έπειτα απο όλη αυτή την
δέουσα προετοιμασία την παιδευτική, να
αποφασίσει να επισκεφθεί μιάν Επίδαυρο
ή έναν άλλον χώρο όπου διδάσκονται (και
δεν “παίζονται”) υόσο σπουδαίες, έμπλεες
νοημάτων πανανθρώπινων, διατοπικών και
διαχρονικών παραστάσεις.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Οι δέ συντελεστές
αυτών των παραστάσεων ας σταματήσουν
επί τέλους τους νεωτερισμούς, ασελγώντας
πολλάκις επάνω στον βωμό της αρχαίας
μας παρακαταθήκης. Δεν χρειάζονται την
βοήθεια τους ο Αισχύλος, Ο Ευριπίδης, ο
Σοφοκλής, ο Μένανδρος ή ο Αριστοφάνης,
ώστε να διδάξουν έπειτα απο πολλούς
αιώνες στον σύγχρονο άνθρωπο, το νόημα
αυτού ακριβώς, το να είσαι άνθρωπος.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μην πυροβολείτε
λοιπόν την Επίδαυρο. Μην πυροβολείτε
ακόμα ακόμα και τους σκηνοθέτες και
τους συντελεστές παραστάσεων που δεν
σας αρέσουν. Πυροβολείτε την αμάθεια,
τον σκοταδισμό του υπερτεχνολογικού
δήθεν πολιτισμού, πυροβολείτε την
ασημαντότητα, αλλάξετε προτεραιότητες.
Διαβάστε, μελετήσατε, εντρυφήσατε στο
πραγματικό νόημα των παραδομένων στο
σήμερα αυτών σημαντικών έργων και τότε
να είστε σίγουροι πως κανείς μα κανείς
δεν θα τολμήσει ποτέ να σταθεί απέναντι
σας παριστάνοντας τον καλλιτέχνη, δεν
θα τολμήσει ποτέ να σταθεί απέναντι σε
έναν πολίτη – οπλίτη, με κρίση, με γνώση
με άποψη.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Στην άγνοια
σας ποντάρουν, όσοι το κάνουν αυτό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και πάντα να
θυμάστε άπαντες, καλοί, κακοί, σκηνοθέτες,
ηθοποιοί, καλλιτέχνες, “καλλιτέχνες”,
κομπάρσοι, πρωταγωνιστές, ακροβολισμένοι
διαφθορείς πληρωμένοι διαστρεβλωτές,
ψεύτες, αληθείς αλλά και λαός.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Έπειτα απο
τις ύβρεις, επέρχεται η Νέμεσις.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p> </p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-5772961055961357932023-07-19T07:44:00.000+03:002023-07-19T07:44:16.148+03:00Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΜΑΣ
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhw_--GPwXy3U8uF4hIJMlvQdfc-dWWu1QtBz1UEFzdkg1TgodzNuj8AtF65hyn3UAvJuE66VjgJaiixxKyxrE-LAgB19cay1wfuFM00am0XWDhZ6urRqnJ14hgIPBLJ6UZWhiTuebLZP_ThlqJA02KXXKp4wzqM3TZRFGXZVE2nMs7KTy4us9EiZVKl9Qd" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="375" data-original-width="750" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhw_--GPwXy3U8uF4hIJMlvQdfc-dWWu1QtBz1UEFzdkg1TgodzNuj8AtF65hyn3UAvJuE66VjgJaiixxKyxrE-LAgB19cay1wfuFM00am0XWDhZ6urRqnJ14hgIPBLJ6UZWhiTuebLZP_ThlqJA02KXXKp4wzqM3TZRFGXZVE2nMs7KTy4us9EiZVKl9Qd=w634-h317" width="634" /></a></div><br /> <p></p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει
ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Φιλολογικού Συλλόγου « ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ »</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και της
Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τούτο το
κείμενο, συντάσσεται έπειτα απο καιρό
και με το βάρος της ενσυναίθησης του
υποφαινόμενου για τα πρόσωπα και τα
πράγματα αυτού του τόπου. Ουδείς
παραβιάζει ανοιχτές θύρες όταν
διασπιστώνει τον οφθαλμοφανέστατο
πλέον παραγκωνισμό του πνεύματος, έναντι
της ύλης. Ο καταναλωτισμός της εποχής
μας, δρά (όταν τούτος ξεπερνά ως τάση
τις εντελώς βιοτικές ανάγκες και
μετεξελίσσεται σε μάστιγα και έμμονη
ιδέα ατομική και κοινωνική), μόνον ως
τροχοπέδη προς πνευματική ανάπτυξη του
σύγχρονου ανθρώπου.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τούτο το απο
δεκαετίες παραητρημένο εξ όσων έχουν
τον χρόνον και την διάθεση να το
καταγράψουν κοινωνικό φαινόμενο, με
τις τόσες προεκτάσεις εντός και εκτός
του ατόμου και της κοινωνίας, σε συνδιασμό
με έναν συγκερασμό άλλων παραγόντων,
συντείνουν διαρκώς και ολοένα στην
συνεχή αλλοτρίωση της ψυχοσύνθεσης
ατόμων και κοινωνιών και κατατρώγουν
σιωπηρώς οτι έχει απομείνει απο την
πνευματική κίνηση γενικώς στον λεγόμενο
κυρίως δυτικό κόσμο όπου γνωρίζουμε
κάπως καλύτερα και μας αφορά, αλλά και
ειδικότερα στην χώρα μας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η υπερβολική
χρήση των νέων τεχνολογιών, η λάθος
χρήση της μορφωτικής ατραπού η οποία
οδηγεί στο χειρότερο είδος αμορφωσιάς,
ως καθίσταται αναμφίβολα η αμορφωσιά
των πτυχιούχων, άκρως εξειδικευμένων,
οι οποίοι δεν δύνανται σε έστω και μία
παραγωγική σκέψη, έξω απο τις ειδικότητες
των να προβούν, ο αδύνατον να καταστεί
διαχειρίσιμος (άρα και επιβλαβής)
τεράστιος όγκος των πληροφοριών (οι
περισσότερες επουσιώδεις και κενού
νοήματος), μα συνάμα και οι σύγχρονοι
ρυθμοί της ζωής μας, αδυνατίζουν την
πνευματική υπόσταση του ανθρώπου σε
τέτοιο βαθμό, ώστε σχεδόν αυτό το ίδιο
το πνεύμα και συνάμα η κριτική σκέψη,
να καθίσταται υπό εξαφάνιση και να
αποτελεί κτήμα μόνον συγκεκριμένων,
περιορισμένων σε αριθμό ανθρώπων.
Βαδίζουμε εν ολίγοις (εάν δε έχουμε
φτάσει ήδη εκεί) σε μία ελιτοποίηση
πνευματική και έναν κόσμο (τους
περισσότερους) εις το σκότος της βαθύτατης
αμορφωσιάς ο οποίος δεν αίσθανεται (και
τούτο είναι ακριβώς το επικίνδυνο
σημείο) ουδεμία ανάγκη πνευματική κι
ανάμεσα σε αυτά τα δύο ολοένα και
περισσότερο διαχωρισμένα είδη της
ανθρωπότητας, ένα τεράστιο και αγεφύρωτο
κενό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πάντοτε ο
υποφαινόμενος, πίστεψε στο πλάτεμα της
γνώσης. Της γνώσης της ουσιαστικής, όπου
οδηγεί την ανθρώπινη φύση προς ένα
ανώτερο εγώ, το οποίον πάντοτε ο
υποφαινόμενος επίστεψε επίσης, πως
βρίσκεται λιγότερο ή περισσότερο εντός
του κάθε ανθρώπου, κυρίως εν ύπνω και
εκ των συνθηκών της ζωής, είτε αφυπνίζεται
είτε παραμένει στην κατάσταση αυτή. Η
αλλαγή των πρωτύπων μιάς κοινωνίας, η
οποία παρατηρείται εντονότατα ιδιαίτερα
τις τελευταίες αυτές δεκαετίες, η
μετεξέλιξη της ανθρώπινης υπόστασης
ολοένα και πιο εμφατικώς σε καταναλωτικού
όντος, το οποίον ζεί, εργάζεται, αμοίβεται
και καταναλώνει, δίχως ποτέ να εννοήσει
και πόσο μάλλον να απασχοληθεί με τα
πνευματικά ζητήματα του δώρου της ζωής,
είναι και το κλειδί της σημερινής μας
κρίσης των αξιών, του Πολιτισμού, της
ενσυναίθησης, της συναντίληψης που οι
δυσκολίες της ζωής, κάποτε είχαν επιβάλλει
στον άνθρωπο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα περίμενε
δέ κανείς, έπειτα απο τόσα χρόνια αξιακής
κρίσης η οποία κατέληξε και σε υλική
τέτοια, οι άνθρωποι να αναπτύξουν
περισσότερη αλληλεγγύη αναμεταξύ των,
νέα κοινωνικά οράματα και γιατι οχι και
εθνικά οράματα, τέλος πάντων οράματα
ενωτικά, να γεννηθούν και ο κόσμος να
συστρατευθεί, προκειμένου να αντιπαλαίψει
οτι συμβαίνει γύρω του, για το οποίον
δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι άμοιρος
ευθυνών ούτε ο ίδιος.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Κι όμως
συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο άνθρωπος
προσπαθώντας να επιβιώσει, καθίσταται
λιγότερο αξιακά φορτισμένος, δεν
ενδιαφέρεται για τον συνάνθρωπο του
επί της ουσίας, η αλληλεγγύη πηγαίνει
περίπατο και κρατιέται μοναχά δια τους
τύπους και γενικώς συμβαίνει ο άνθρωπος
να συρρικνώνεται μοναχά στο ατομικό
του εγώ, το οποίο αποτελεί και τον
μοναδικό λόγο ύπαρξης της ζωής του, τον
μοναδικό σκοπό και αυτοσκοπό της έμβιας
διαδρομής του απο αυτόν τον κόσμο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα έλεγε κανείς,
παρατηρώντας την ανθρωπότητα απο ψηλά,
πως το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως
επικρατεί παντού και πάντα όσο οι
συνθήκες δυσκολεύουν. Τούτο το φαινόμενο,
θα τολμούσε να πεί κάποιος αντικειμενικός
παρατηρητής της ανθρωπότητος, πως είναι
μοναδικό στην ανθρώπινη γνωστή μας
ιστορία και οφείλεται ως ανεφέρθει σε
μεγάλο βαθμό στην εγκατάλειψη κάθε
είδους ιδεώδους, την περιθωριοποίηση
του πνευματικού κόσμου και των πνευματικών
ταγών των λαών και τον παραγκωνισμό
τους απο τους πολλούς, ως μη ενδιαφέροντες
ή για να μην είμαι εντελώς αφοριστικός
ως μη ενδιαφέροντες για τους περισσότερους.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ποιός λοιπόν
ο ρόλος ο πνευματικός και ο κοινωνικός
των ανθρώπων του πνεύματος, μέσα σε μιά
κοινωνία η οποία στην μεγάλη της
πλειοψηφία, έχει πλέον απωλέσει κάθε
αισθητήριο για την πνευματική της
ανάπτυξη, έχει θέσει τις πνευματικές
της ανάγκες πολύ κοντά εις το ναδίρ,
έχει αποδιώξει απο το συνειδητό της
σκεπτικό κάθε έννοια πνευματικότητας,
εξέλιξης πνευματικής, ανάγκης τέτοιας
;
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα έλεγα πως
ο ρόλος όλων όσων θεωρούν τους εαυτούς
τους πνευματικούς ανθρώπους, περιορίζεται
σε έναν άχαρο ρόλο, αν οχι απλώς σε μία
αντιστροφή συμπεριφεριολογική αντίστοιχη
και όσων δεν θεωρούνται άνθρωποι
πνευματικοί, ήτοι σε μιά εγωπάθεια, σε
έναν ναρκισσισμό, σε έναν διαρκή εσωτερικό
μονόλογο δίχως να υπάρχει το ενδιαφέρον
για τους πολλούς, σε μιά ανάδειξη μόνον
προσωπική διαμέσου της πνευματικής
ατραπού, σε μιά κενολογία αφόρητη και
εν ολίγοις σε έναν φαύλο κύκλο, ο οποίος
αντί να γεφυρώνει το πολιτισμικό κενό
αναμεταξύ ανθρώπων του πνεύματος και
ανθρώπων που δεν τους αφορά και τόσο
αυτό το πνεύμα, μεγαλώνει μέρα με τη
μέρα, δεκαετία με την δεκαετία, αιώνα
με τον αιώνα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μέσα απο αυτό
το κείμενο, που δεν είναι παρά μιά σειρά
απο διαπιστώσεις πολλάκις θιγμένες και
απο πολλούς άλλους, ο υποφαινόμενος
προσπαθεί να καταδείξει τον ρόλο των
πνευματικών μας ανθρώπων σε σχέση με
την σημερινή βαλτώδη κατάσταση, την
ευθύνη των ανθρώπων του πνεύματος έναντι
των άλλων, την κατανόηση του κοινωνικού
τους ρόλου, πέρα απο εκείνη την μόνιμη
δικαιολογία όσων γράφουν περί “εσωτερικής
ανάγκης”.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πρέπει επιτέλους
να παύσουμε να θεωρούμε πως εμείς είμεθα
το κέντρο του κόσμου, διότι δεν είμεθα
επουδενί. Πρέπει να συστρατευθούμε οχι
σε κλειστές ομηγύρεις και ιερατεία όπου
θα θρέψουν αναιδώς τον οιονδήποτε
εγωισμό μας, αλλά σε έναν ανένδοτο
πνευματικό αγώνα, ενάντια στην φθορά
και την διαφθορά της κοιμώμενης βαθιά
ανθρώπινης φύσης και υπόστασης. Πρέπει
να σταματήσουμε να βλέπουμε την τέχνη
και την γραφίδα ως τρόπο προσωπικής
ανάδειξης, ως μέσον φιλαυτίας, ως τρόπο
να καταστούμε αναγνωρίσιμοι. Όσοι δέ
εκ των οποίων προσποιούνται τους
πνευματικούς ανθρώπους, σκέπτονται
τοιουτοτρόπως, ας τους βεβαιώσω πως
εδιάλεξαν τον χειρότερο και δυσκολότερο
δρόμο ώστε να επιτύχουν, (κατά πως
ορίζεται σήμερα η επιτυχία)</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> σε αυτήν την
ζωή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Οι καιροί μας,
είναι πολύ δύσκολοι πνευματικά.
Βρισκόμαστε κατά την άποψη του
υποφαινόμενου εμπρός στην απαρχές ενός
νέου Μεσαίωνα, ενός υπερτεχνολογικού
Μεσαίωνα ο οποίος δεν θα θυμίζει σε
τίποτε τον Μεσαίωνα που πέρασε, θα είναι
ένας εφιάλτης δίχως προηγούμενο,
καταφωτισμένος απο τους τεχνητούς
λαμπτήρες, ενός υπερτεχνολογικού
πολιτισμού, ο οποίος ως έμμεση συνέπεια
του θα έχει σαφώς την αποστέρηση κάθε
πνευματικότητας, την αποστέρηση της
ίδιας την ανάγκης για κάθε πνευματική
αναζήτηση.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα πρόκειται
περί ενός εφιάλτη, που άλλον τέτοιον
δεν θα έχει βιώσει ποτέ ξανά ο κόσμος.
Με τούτο το κείμενο δοκιμιακού χαρακτήρα
δέ, ας σημειωθεί εντόνως, πως δεν
επιχειρείται κανενός είδους δαιμονοποίηση
του τενολογικου Πολιτισμού, όμως όπως
και σε κάθε τι, πέρα απο το μέτρο στην
χρήση του, οφείλουμε και προσοχή στον
ίδιο τον τρόπο της χρήσης του ώστε να
μην καταστεί το ίδιο αυτό υπέροχο
κατασκεύασμα και επίτευγμα του ανθρώπου,
η θηλειά, η οποία θα πνίξει την ίδια την
ανθρωπότητα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αν συνεχίσουμε
με αυτόν τον ρυθμό, το να απαντούμε
θετικά στα καλέσματα των σύγχρονων
σειρήνων τις οποίες εμείς δημουργήσαμε,
τότε το σκαρί της ανθρωπότητας θα
συνθλιβεί το δίχως άλλο, επάνω στα βράχια
της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, του
καταναλωτισμού και της φιλαυτίας, οι
οποίες σήμερα λυμαίνονται ως αξίες την
ψυχή, το μυαλό, την συμπεριφορά της
ανθρωπότητας και έχουν αποδιώξει απο
μέσα μας, κάθε αρετή.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Θα έλεγε δέ
κανείς καταληκτικά πως δεν μας λείπει
ένας νέος διαφωτισμός, μιά νέα πίστη
στις ανθρώπινες δυνάμεις, αλλά μιά νέα
αναγέννηση. Μιά ζωή περισσότερο κατά
φύσιν παρά την σημερινή παρά φύσιν
τέτοια. Μιά νέα βάπτιση στα καθαρά νερά
της αρχαίας των ημών προγόνων κοσμοθέασης,
στα καθαρά ύδατα μιάς νοερής Κασταλίας
πηγής.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αυτή η αναβάπτιση,
αυτό το νέο “ένδον σκάπτε” του Αυρηλίου,
αυτό το ανασκάλεμα των προτεραιοτήτων
μέσα μας και το περισσότερο ημών των
ανθρώπων του πνεύματος, έργο δύσκολο
μα αναγκαίο κάθε στιγμή της ανθρώπινης
ύπαρξης, θα μας σώσει απο τα χειρότερα
που έρχονται. Και έρχονται διότι εμείς
τα επικαλούμεθα κάθε φορά, θρέφοντας
βάναυσα την φυγόπονο φύση μας με την
ευκολία, με την ρηχότητα, με την
ανουσιότητα.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σημ. Ακροτελεύτια</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η μελέτη μου
περί του Φιλολογικού Συλλόγου του
ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ, με οδήγησε στο συμπέρασμα
του πως ο εν λόγω σύλλογος αποτέλεσε το
ζητούμενο μιάς ολάκερης κοινωνίας, το
πως αγκάλιασε και συστράτευσε τις
ωραίες, άξιες λόγου πνευματικές δυνάμεις
και τις έθεσε στην διάθεση του λαού. Το
πως ένας σύλλογος “σαν απο καιρό
ζήτούμενος” κατήντησε μιά και μόνον
λέξη. Η λέξη αυτή ήταν, ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αυτό χρειάζεται
και η σημερινή μας εποχή, έναν πνευματικό
πόλο έλξεως των σκεπτόμενων ανθρώπων
και όσων συναισθάνονται την κοινωνική
αυτών ευθύνη, προς ανάταση του λαού μας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν είναι το
λοιπόν ετούτο δώ, ένα απλό δοκίμιο
πολυδιαπιστωμένων συμπερασμάτων για
το πνευματικό μας τέλμα, είναι ένα
κάλεσμα, μιά έκκλησις προς το Πανελλήνιον
κοινόν, ώστε οι πνευματικοί άνθρωποι
και ο λαός μας να συμπορευθεί, να πιστέψει
ξανά στις πνευματικές, πολιτιστικές
δυνάμεις του, οι οποίες και βρίσκονται
σε αδράνεια εδώ και πάρα πολύ καιρό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πάρα πολύ, για
μιά χώρα οδηγήτρα των πνευματικών
πραγμάτων, ως η Ελλάδα ΜΑΣ.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">ΕΜΠΡΟΣ ΠΡΟΣ
ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ !</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Για επικοινωνία
<a href="mailto:panoschatzigeorgiadis@gmail.com"><span style="color: navy;"><span lang="en-US"><u>panoschatzigeorgiadis@gmail.com</u></span></span></a>
</p>
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-91714707263062266792023-06-27T16:13:00.007+03:002023-06-27T16:20:02.702+03:00Ο «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» ΣΤΗΝ «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ» <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="357" src="https://www.youtube.com/embed/xoiiGFT_R4o" width="429" youtube-src-id="xoiiGFT_R4o"></iframe></div><br /><p><br /></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-12103092063717389052023-06-23T23:23:00.004+03:002023-06-23T23:23:48.153+03:00Ο ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» ΣΤΗΝ «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEina9lbIgee865fPw_eKDAPKnSSxJLL5D4ztGrYGU8owgB_h4EANfNse4X_MRUWZd__BUPWjcyZ2NBYWvgbqspayH1y5fXLAaiOEwRI2HzWlTE8lJQ1oj3U8otueZIY_V2yOz9CLOU3npPvEwqEkq_8l7K695sS66JcC3IJ9S2TKuZdFx8ocukzeqSOLPsZ" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="640" data-original-width="959" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEina9lbIgee865fPw_eKDAPKnSSxJLL5D4ztGrYGU8owgB_h4EANfNse4X_MRUWZd__BUPWjcyZ2NBYWvgbqspayH1y5fXLAaiOEwRI2HzWlTE8lJQ1oj3U8otueZIY_V2yOz9CLOU3npPvEwqEkq_8l7K695sS66JcC3IJ9S2TKuZdFx8ocukzeqSOLPsZ" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg3QUUMLoKBBZV3THiJNs3SmC8IYEscFga5jUWioN6Qg8BAfCJWm64AQSxpfPKGx144_f27GIb_Nj23FAAsR4b5CeOMNbc2XGyAzhgd5XJv_JcgwRI9TxifsCcOL966g0ANCcOSR0WLj-XiS2IB63Ppl86yBUIse9OKBUGPSqOEy-S12PXujh21NlXKcP8D" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="330" data-original-width="500" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg3QUUMLoKBBZV3THiJNs3SmC8IYEscFga5jUWioN6Qg8BAfCJWm64AQSxpfPKGx144_f27GIb_Nj23FAAsR4b5CeOMNbc2XGyAzhgd5XJv_JcgwRI9TxifsCcOL966g0ANCcOSR0WLj-XiS2IB63Ppl86yBUIse9OKBUGPSqOEy-S12PXujh21NlXKcP8D" width="320" /></a></div><br /><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 1865, το ημερολόγιο έδειχνε </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σάββατο 24 Ιουνίου. Αυτό το Σάββατο 158 χρόνια μετά απο </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">την ίδρυση του, όπου το ημερολόγιο δείχνει και πάλι Σάββατο </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">24 του Ιουνίου (αν και με το νέο ημερολόγιο η σημειολογία </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">παραμένει), ο Φιλολογικός Σύλλογος «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», η </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ιστορία του, οι άνθρωποι που τον αποτέλεσαν και τον </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">αποτελούν και οι επιδιώξεις αυτού του ζώντος πνευματικού </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">οργανισμού για τον 21ο αιώνα, θα βρίσκονται καλεσμένοι </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">στην «ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ», το κρατικό μας ραδιόφωνο </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">με παγκόσμια εμβέλεια και στην εκπομπή της ιδιαιτέρως </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">εξαιρετικής κυρίας Νικολέττας Λιακοσταύρου, την οποίαν </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ευχαριστώ πολύ δημοσίως τόσο για την διάθεση της αυτή το </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">να αφιερώσει μία ώρα εκπομπής στον ΠΑΡΝΑΣΣΟ όσο και </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">για τον σεβασμό με τον οποίον προσέγγισε το θέμα αυτό το </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">εξαιρετικά σημαντικό για τα ελληνικά μας γράμματα, ενός </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">συλλόγου, της πρώτης Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος άνδρωσε </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">γενιές ολάκερες Ελλήνων και λογοτεχνών μέσα στο </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">μακρόχρονο διάβα του, απο της ιδρύσεως του ως τα σήμερα. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> «ΣΑΝ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ», με την κα Νικολέττα </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Λιακοσταύρου και με την βαριά ευθύνη του υποφαινόμενου </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">να πλοηγήσει το σκαρί του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ γιορτάζοντας </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ατύπως τα γενέθλια του προς όλους εσάς μέσα απο την </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">θάλασσα των ερτζιανών μα και του διαδυκτίου σε όποιον τόπο </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">αναπνέει μιλά και κατανοείται η Ελληνική γλώσσα, με σκοπό </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">τόσο την ενθύμηση μα και με στραμμένο το βλέμμα προς το </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">μέλλον.</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Σάββατο 24 Ιουνίου λοιπόν, ώρα 19.00 με 20.00 συνομιλούμε </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">περί ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ απο το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ.</div></div></span><p></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-61727605133027207012023-06-05T08:19:00.002+03:002023-06-05T08:19:49.247+03:00 «ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΘΕΑ» και ΤΟ ΧΡΕΟΣ<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgtqWWOvxDOopoVDYfESPusK3XJZWz-uyR1iaS8i19c1pnLipYgpLtlci4MuVhOvQhO_-dqwW6RPWH_1xJ5uDvFUG-Yvk0Ns8DQfpV4b6SdBX5n_u9xRnDpX0RsBbwFFCdBOCB0ktIGReZMlIqdxKe_uhAvdMrtWN0vfHwHPR6I96LR5JhzKrzkYqAKzA" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="404" data-original-width="250" height="686" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgtqWWOvxDOopoVDYfESPusK3XJZWz-uyR1iaS8i19c1pnLipYgpLtlci4MuVhOvQhO_-dqwW6RPWH_1xJ5uDvFUG-Yvk0Ns8DQfpV4b6SdBX5n_u9xRnDpX0RsBbwFFCdBOCB0ktIGReZMlIqdxKe_uhAvdMrtWN0vfHwHPR6I96LR5JhzKrzkYqAKzA=w426-h686" width="426" /></a></div><br /><p></p><div class="" dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1l90r2v x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":rfq:"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><br /></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Εχθές, στην ιστορική αίθουσα του Συλλόγου των Αθηναίων με έτος ίδρυσης στα 1895, είχα την λαμπρά ευκαιρία του να παρεβρεθώ και να συμμετάσχω στις απαγγελίες των ποιημάτων των μελών μας της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών, η οποία εύστοχα τιτλοφορείται ως «ΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΘΕΑ» (θα ακολουθήσει το σχετικό δελτίο τύπου). </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Μετά απο μιά τόσο επιτυχημένη εκδήλωση είχα επίσης την χαρά να λάβω τιμής ένεκεν όπως και όλοι οι συντελεστές της εκδόσεως, τον <span></span>υπέροχο επετειακό τόμο για τα εκατό χρόνια απο την μικρασιατική καταστροφή με τίτλο «ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ». </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Δεν μπορώ να γνωρίζω για τους άλλους συμμετέχοντες στην έκδοση αυτή τα ακριβή των συναισθήματα, αλλά εγώ αισθάνθηκα μιά δικαίωση οχι για εμένα αλλά γιατι τα έφερε έτσι η μοίρα ώστε η μνήμη της μικρασιάτισας γιαγιάς μου Ευαγγελίας, του παππού μου Χρήστου και του Προπάππου μου Παναγιώτη, να μείνουν στην αιωνιότητα διαμέσου της δικής μου γραφίδας. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Πάντα στην ζωή μου έμαθα να μιλώ κυρίως για όσους δεν μπορούν να μιλήσουν. Είτε γιατι είναι αγράμματοι και δεν μπορούν να εκφραστούν, είτε για τον οιοδήποτε λόγο και κυρίως γιατι είναι νεκροί. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Η ενέργεια αυτού του ιστορικού τόμου μέλλει να με συντροφεύει για πάντα. Το χρέος μου προς τους προγόνους που δεν είναι άλλο απο την διατήρηση της μνήμης τους στον αιώνα, επιτελέστηκε με 1922 λέξεις. Τόσες συμπεριέλαβα επί σκοπού στην μαρτυρία που κατέθεσαν εκείνοι οι πρόγονοι του υποφαινόμενου διαμέσου εμού, προς σε όλες και όλους όσους αγοράσουν και διαβάσουν αυτό τον τόμο που ήδη κυκλοφορεί.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Και τώρα μπορώ να κοιτάζω με ένα αίσθημα ικανοποίησης το κάδρο της γιαγιάς και του παππού στο σαλόνι και κείνοι σαν απο χθές να χαμογελούν κάπως διαφορετικά, κάπως σαν σε διάλογο μαζί μου για αυτό το μνημόσυνο, το ιδιαίτερο προς τις ιερές τους σκιές.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Έτσι το νιώθω, έτσι και το καταθέτω δημοσίως, εξάλλου οτι ένιωσα κατέθεσα πάντοτε στα γραπτά μου, απο μιά ανάρτηση εδώ, ως την ποίηση μου που εκτείνονται πλέον σε οκτώ βιβλία, τα πάνω απο χίλια άρθρα, τα μικρά μου διηγήματα.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Αιωνία τους η μνήμη.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXuRVTOwIO9NAwuuWJje_fbbjn8oI2-n8hdtFKJx74yKmJv_O2nBmH1xnWy8tOcIEn7bxf8bGPvh1YVq2XmgKbb6d9zJsvf-QiClNS9dRdXWb6n2VLE5up2AcOK5ytwPcoSjg9-2TX8pHuUE4Etybe_fiBvpMdyVeQ2ZwKIcVOF2DkKoHJIhpyH874Qg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img alt="" data-original-height="2256" data-original-width="4000" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjXuRVTOwIO9NAwuuWJje_fbbjn8oI2-n8hdtFKJx74yKmJv_O2nBmH1xnWy8tOcIEn7bxf8bGPvh1YVq2XmgKbb6d9zJsvf-QiClNS9dRdXWb6n2VLE5up2AcOK5ytwPcoSjg9-2TX8pHuUE4Etybe_fiBvpMdyVeQ2ZwKIcVOF2DkKoHJIhpyH874Qg=w534-h300" width="534" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο υποφαινόμενος απαγγέλων στον Σύλλογο των Αθηναίων<br /></td></tr></tbody></table><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><br /><br /> </div></div></span></div></div></div></div>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-69947100956845172122023-06-02T08:13:00.001+03:002023-06-02T08:13:36.077+03:00ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΓΝΩΜΗ»<p> <br />Σχετικώς με την δημοσίευση του αφιερώματος προς τον Φ.Σ.Π. και την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία. </p><p> </p><p><a href="https://www.elliniki-gnomi.eu/filologikos-syllogos-parnassos-158-chr/">https://www.elliniki-gnomi.eu/filologikos-syllogos-parnassos-158-chr/</a> </p><p><br /></p><p><br /></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-46343995283304958842023-06-02T08:10:00.001+03:002023-06-02T08:10:22.983+03:00ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ FRACTAL - Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ
Σχετικώς με την δημοσίευση του αφιερώματος προς τον Φ.Σ.Π. και την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία.
<a href="https://www.fractalart.gr/filologikos-syllogos-parnassos/"></a>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-79908880194259589862023-06-02T08:07:00.000+03:002023-06-02T08:07:01.962+03:00ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ PORTAL ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ CULTUREPOINT.GRΣχετικώς με την δημοσίευση του αφιερώματος περι Φιλολογικού Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ με τίτλο
ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, 158 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
<a href="http://culturepoint.gr/filologikos-syllogos-parnassos-158-chronia-istorias-kai-prosforas/"></a>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-65734191258713053432023-05-31T10:15:00.003+03:002023-05-31T10:15:44.007+03:00 ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ προς την εφημερίδα «ΑΜΑΡΥΣΙΑ»<p> ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ <br /><br />Πηγαίνουν προς την ιστορική δημοτική εφημερίδα δήμου Αμαρουσίου, «ΑΜΑΡΥΣΙΑ» σχετικώς με την δημοσίευση στο έντυπο φύλλο της, του άρθρου μου - αφιέρωμα στο «ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ» και τον Κώστα Ταχτσή. <br /><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpX1BPd8qN6Piq97ER0xq4rHHDxRSiGl1eNojMDqWfBKl-FDA_5v5eNOa8ttE2RSMUFKnUaE8WknYeyh218IhFA_ZS5nBnHNa4Pio_2GdLn0M2-iViwxLy7YBbnHCNrpYiQq5ivFEYo3KTTHPK5L07-j1srscQNkfjBdUP0UxtFA7_t6ME5FrOFA5YmQ/s2469/7375_page-0015.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2469" data-original-width="1695" height="964" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpX1BPd8qN6Piq97ER0xq4rHHDxRSiGl1eNojMDqWfBKl-FDA_5v5eNOa8ttE2RSMUFKnUaE8WknYeyh218IhFA_ZS5nBnHNa4Pio_2GdLn0M2-iViwxLy7YBbnHCNrpYiQq5ivFEYo3KTTHPK5L07-j1srscQNkfjBdUP0UxtFA7_t6ME5FrOFA5YmQ/w663-h964/7375_page-0015.jpg" width="663" /></a></div><br />Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-79673433262128798812023-05-22T22:04:00.012+03:002023-05-22T22:12:54.638+03:00Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης στην εκπομπή "Μέρα με Χρώμα" της ERTFLIX.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe class="BLOG_video_class" allowfullscreen="" youtube-src-id="E3G0FlJNmXA" width="400" height="322" src="https://www.youtube.com/embed/E3G0FlJNmXA"></iframe></div>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-32794443415659737452023-05-09T16:53:00.002+03:002023-05-09T16:53:37.367+03:00ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ - Ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης στην εκπομπή της ΕΤ 3 "Μέρα με χρώμα" την Πέμπτη 11 Μαΐου.<p> <span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"></span></p><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Την Πέμπτη και ώρα περί της 10 το πρωί, θα βρίσκομαι προσκεκλημένος στην Εκπομπή "Μέρα με χρώμα" της κρατικής τηλεοράσεως ΕΤ3, με την κα Έλσα Ποιμενίδου</div><div dir="auto" style="text-align: start;">εκπροσωπώντας τον ιστορικό Φιλολογικό Σύλλογο "ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ" σε ένα αφιέρωμα στην ιστορία του, αυτής της πρώτης Ακαδημίας των Γραμμάτων και των Τεχνών για την αμέσως μετεπαναστατική Ελλάδα. </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΩΡΑ 10.00, "Μέρα με χρώμα" Πέμπτη 11 Μαΐου απο την ΕΤ 3</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> <div class="x1n2onr6"><a class="x1i10hfl x1qjc9v5 xjbqb8w xjqpnuy xa49m3k xqeqjp1 x2hbi6w x13fuv20 xu3j5b3 x1q0q8m5 x26u7qi x972fbf xcfux6l x1qhh985 xm0m39n x9f619 x1ypdohk xdl72j9 x2lah0s xe8uvvx xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x2lwn1j xeuugli xexx8yu x4uap5 x18d9i69 xkhd6sd x1n2onr6 x16tdsg8 x1hl2dhg xggy1nq x1ja2u2z x1t137rt x1o1ewxj x3x9cwd x1e5q0jg x13rtm0m x1q0g3np x87ps6o x1lku1pv x1a2a7pz x1lliihq x1pdlv7q" href="https://www.facebook.com/photo/?fbid=6125645367556200&set=a.275369605917168&__cft__[0]=AZXdHYjTtToy5HSCMHDCCdbRTf14vTcUOcORMx8q6Uxnspt9umxaBZcDX9YnycAm2V9Wl6T-pSXA94HvgxMlcA7qn1GqxBOkbktJv9TNXsniK0AbE-o8QB52__q9Gd4Dzzc4vhcXw_gJSnxmPtG1rD5g&__tn__=EH-R" role="link" tabindex="0"><div class="x6s0dn4 x1jx94hy x78zum5 xdt5ytf x6ikm8r x10wlt62 x1n2onr6 xh8yej3" style="background-color: #a2bfd1;"><div style="max-width: 100%; min-width: 500px; width: calc((100vh + -325px) * 0.6666666666666666);"><div class="xqtp20y x6ikm8r x10wlt62 x1n2onr6" style="padding-top: 150%;"><div class="x10l6tqk x13vifvy" style="height: 100%; left: 0%; width: calc(((526/789)/0.6666666666666666)*100%);"><img alt="May be an image of 1 person, smiling and newsroom" class="x1ey2m1c xds687c x5yr21d x10l6tqk x17qophe x13vifvy xh8yej3 xl1xv1r" height="789" src="https://scontent.fath5-1.fna.fbcdn.net/v/t39.30808-6/345584912_953068245836878_7959722800447036020_n.jpg?stp=dst-jpg_p526x296&_nc_cat=101&ccb=1-7&_nc_sid=730e14&_nc_ohc=41adS5IYJ54AX8Uofth&_nc_ht=scontent.fath5-1.fna&oh=00_AfCswVK2I22oUGLjo320stVnWmHx4nRh1AUCR_e5HRfjpQ&oe=645EF36E" width="526" /></div></div></div></div></a></div></div></div><p></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-30635544569783597972023-05-08T13:22:00.002+03:002023-05-08T13:26:06.849+03:00 «Μεταπολίτευση μέσα στην μεταπολίτευση» - ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΑΜΑΡΥΣΙΑ»<div class="" dir="auto"><div class="x1iorvi4 x1pi30zi x1l90r2v x1swvt13" data-ad-comet-preview="message" data-ad-preview="message" id=":r6j:"><div class="x78zum5 xdt5ytf xz62fqu x16ldp7u"><div class="xu06os2 x1ok221b"><span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"><div class="xdj266r x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ</div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Ευχαριστώ την ιστορική δημοτική εφημερίδα δήμου Αμαρουσίου «ΑΜΑΡΥΣΙΑ» σχετικά με την δημοσίευση ενός κειμένου για αλλαγή νοοτροπίας με αφορμή το ατύχημα της ανευθυνουπευθυνότητας των Τεμπών (άραγε το θυμάται κανείς ; διότι ως προέβλεψα σε λίγο καιρό θα πέσει σιγή ασυρμάτου για το θέμα). </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Δυστυχώς κύριες και κύριοι, δεν είμαι ούτε, παρανοικός, ούτε παιδεραστής, ούτε "διαφορετικών επιλογών" κάθε είδους, ούτε χρωστώ εκατομμύρια, ούτε απατεώνας διαφόρου διαμετρήματος <span></span>ώστε να "κοσμήσω" κάποιο εκ των ψηφοδελτίων αυτής της χώρας. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Είμαι άνθρωπος φιλαλήθης, δεν υπόσχομαι τίποτε σε κανέναν, και δεν ανέχομαι την αδικία. Επίσης ξεχνώ το κακό που μου έχουν κάνει, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ όσους με ευεργετούν. Αφήσετε δέ το άλλο μου ελάττωμα, πως είμαι άνθρωπος του Πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών. </div><div dir="auto" style="text-align: start;">Διαθέτω λοιπόν όλα τα απαραίτητα προσόντα για να αποτύχω σε αυτόν τον τόπο. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> «Ας τον σώσουν άλλοι αυτή την φορά» ως είπα και σε διευθυντή προγράμματος γνωστού τηλεοπτικού σταθμού όταν με ερώτησε αν θα συμμετάσχω στις επερχόμενες εκλογές και απορούσε μάλιστα και στο γιατι οχι. Τούτο όμως δεν σημαίνει, οτι δεν θα παρεμβαίνω όπου μου δίδεται βήμα για οτι συμβαίνει. Η ενσυναίσθηση μου και το νοιάξιμο βλέπετε για αυτήν την κοινωνία, παραμένει. Να πώ τέλος, πως η επιστολή αυτή στάλθηκε σε όλες τις "μεγάλες" εφημερίδες, αλλά ποτέ δεν την δημοσίευσαν. Θα φταίει η πολύ δημοκρατία φαίνεται που μαστίζει ανηλεώς αυτά τα χώματα.</div></div></span></div></div></div></div><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiORPOXnyypeyQIzKJrk-xP59KaJjfz7JDW9BpTaqiLt070W3kZpVmNS8iYZtYtBKgiOcQ4rPVFLM-Ady-r8u39z-q8SeVK5Y_KpbmDKHKsEgLhE_UY3CIJmgV5pMGK1NACg6I4kjIGeD3SFeTY4jJj05fPoGA46JkUu2opc1RKOffqfclNNI7vvkaG-A" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="2469" data-original-width="1695" height="1530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiORPOXnyypeyQIzKJrk-xP59KaJjfz7JDW9BpTaqiLt070W3kZpVmNS8iYZtYtBKgiOcQ4rPVFLM-Ady-r8u39z-q8SeVK5Y_KpbmDKHKsEgLhE_UY3CIJmgV5pMGK1NACg6I4kjIGeD3SFeTY4jJj05fPoGA46JkUu2opc1RKOffqfclNNI7vvkaG-A=w973-h1530" width="973" /></a></div><br /><br /><p></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-69275759443521865722023-04-13T13:36:00.000+03:002023-04-13T13:36:01.102+03:00ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ - Διήγημα<p>
</p><p align="CENTER" class="western" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p align="CENTER" class="western" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtsuX2W6WXMtIDEQK3UTXTI6XbV2k8zuH8C4Yn8hbx_RQXcK8rAHaFdWWE63__QUsSIKOJAc8S5z28OWuCHgHfxA_nxd1RSQMzANKauxNzVpA2fx8FXfqARDo6dBVGFl0_Nq7rXQqe6Y8vb731xfL4-PM2ly-MZg5Bxq0pjpYdmfFCZchECblUnga7uA/s250/megapap-the-creation-of-adam-kambas-pshfiakhs-ektypwshs-100x70x3cm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="250" data-original-width="250" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtsuX2W6WXMtIDEQK3UTXTI6XbV2k8zuH8C4Yn8hbx_RQXcK8rAHaFdWWE63__QUsSIKOJAc8S5z28OWuCHgHfxA_nxd1RSQMzANKauxNzVpA2fx8FXfqARDo6dBVGFl0_Nq7rXQqe6Y8vb731xfL4-PM2ly-MZg5Bxq0pjpYdmfFCZchECblUnga7uA/w362-h362/megapap-the-creation-of-adam-kambas-pshfiakhs-ektypwshs-100x70x3cm.jpg" width="362" /></a></b></span></div><span style="font-size: large;"><b><br /></b></span><p></p><p align="CENTER" class="western" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p align="CENTER" class="western" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b> </b></span></p><p align="CENTER" class="western" style="font-style: normal; margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: large;"><b>ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ </b></span>
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Πάνου Χατζηγεωργιάδη
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κάθε φορά που
το σκεπτόταν η καρδιά του χτυπούσε
ακανόνιστα και δυνατά. Ήταν κάτι σαν να
αυτό που ορίζουμε ως αρχέγονο φόβο. Απο
παιδί φοβόταν το σκοτάδι. Το είχε
συνδιάσει με το άγνωστο που σου ξημερώνει
και πίστευε αδιόρατα μέσα του πως το
σκοτάδι έχει γεννηθεί για έναν και μόνο
σκοπό, το να τρομάζει κάθε είδους πλάσμα
επάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αν και το
σκοτάδι στεκόταν ευεργετικό για χιλιάδες
μορφές ζωής εκατομμύρια χρόνια τώρα
επάνω στον ίδιο πλανήτη που κατοικεί
και ο άνθρωπος και τα βοηθά να επιβιώσουν,
εκείνος παραβλέποντας αυτό το
ανδιαμφισβήτητο γενονός και με την
φαντασία του να οργιάζει όσο περνούσε
ο καιρός όλο και περισσότερο, η ιδέα
πως την ώρα που βρίσκεται σε ένα σκοτεινό
δωμάτιο ή η ώρα που είναι σκεπασμένος
με μία κουβέρτα και ένα μοναχά σημείο
του σώματος του είναι ακάλυπτο και
κάποιος ή κάτι θα τον αγγίξει έστω και
για ένα μονάχα δευτερόλεπτο, το ίδιο
αυτό δευτερόλεπτο θα πέθαινε απο τον
τρόμο του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πολλές φορές
μάλιστα, έφερνε στο νού του αυτό το
ενδεχόμενο και μόνο με βάση αυτή την
έμμονη ιδέα που την είχε συνδιάσει τόσο
πολύ με τον θάνατο του, συνέχιζε να ζεί
κατά τα φαινόμενα. Απο φύση του εξωστρεφής,
διατηρούσε πάντα έναν μεγάλο αριθμό
γνωστών, φίλων και συντρόφων κάθε λογής.
Δεν άντεχε ποτέ στην ιδέα πως θα μπορούσε
να ζήσει έστω και ένα δευτερόλεπτο μόνος
του, γιατι σκεφτόταν πως εκείνο το
δευτερόλεπτο θα ήταν αρκετό για το
άγγιγμα που τόσο του προκαλούσε εφιάλτες
και μάλιστα εφιάλτες ενώ δεν κοιμόταν.
Εφιάλτες στο συνειδητό επίπεδο που
καμιά φορά θα προτιμούσε να βλέπει όταν
κοιμόταν, αν μπορούσε πλέον να κοιμηθεί
δίχως να τον τυραννάει αυτή η εμμονή
για ένα άγγιγμα που θα σήμαινε τον θάνατο
του την ίδια ακριβώς στιγμή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ώρες ώρες, μέσα
στο ταραγμένο του μυαλό που το κυριαρχούσε
ολοένα και περισσότερο αυτή η μόνιμη
σκέψη, σκεφτόταν πως θα μπορούσε να
αντιμετωπίσει αυτόν τον αρχέγονο φόβο
που θαρρείς κι απο τα τρίσβαθα της
προσωπικής του κόλασης, είχε έρθει στην
πραγματικότητα, την δική του πραγματικότητα
όπως την βίωνε αυτός σε ένα αλλόκοσμο
σύμπαν, δίπλα και σε παράλληλη τροχιά
με τους άλλους ανθρώπους.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κανείς απο
τους κύκλους των ανθρώπων που γνώριζε,
δεν είχε αντιληφθεί το παραμικρό. Όμως
αυτό το ψυχικό σαράκι, μέρα με την ημέρα,
ώρα με την ώρα, δευτερόλεπτο με το
δευτερόλεπτο, τον κατέτρωγε και δεν τον
άφηνε να σκεφτεί το οτιδήποτε άλλο.
Πολλές φορές έπιανε τον εαυτό του να
αναρωτιέται “Τώρα ; θα γίνει τώρα ;” κι
έτσι συνέχιζε την εξωστρεφή ζωή του ενώ
την βαριόταν όσο πήγαινε και περισσότερο,
μόνο και μόνο με την ελπίδα πως θα τον
βοηθούσε να ξεχάσει την σκέψη εκείνη
για το άγνωστο άγγιγμα που με την πρώτη
ευκαιρία, με την πρώτη χρονική χαραμάδα,
θα τον έριχνε κάτω νεκρό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Για να μιλήσει
για αυτό, ούτε ο παραμικρός λόγος. Ένα
συναίσθημα ντροπής και φόβου τον
κατέτρεχε. Ντροπή μήπως οι άλλοι τον
κατηγορήσουν για μισότρελο και φόβου
διότι άρχισε να πιστεύει πως αυτή του
η σκέψη, άρχιζε να έχει την δική της
νόηση, την δική της προσωπικότητα και
πως τον παρακολουθούσε σε κάθε του βήμα
μην τυχόν και ομολογήσει την παρουσία
της στην ζωή του σε κάποιον, ενώ την ίδια
στιγμή περίμενε εκείνο το δευτερόλεπτο
της απροσεξίας του για να τον πλήξει
θανάσιμα. Αντιμετώπιζε την απειλή αυτή
μιάς σκέψης που μορφοποιείται σε κάτι
αισθητό και σε αντικειμενική πραγματικότητα
ως κάτι που υπάρχει μεν, αλλά την ίδια
ώρα κρύβεται προσεκτικά απο εκείνον
και τον παρακολουθεί στενά...
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ένα βράδυ δεν
άντεξε. Σκέφθηκε πως απο όσο είχε ακούσει,
θα ήταν προτιμότερο να αντιμετωπίσει
αυτόν τον φόβο του κατά πρόσωπο. Πως δεν
ήταν δυνατόν πλέον να ζήσει άλλο με αυτό
το σπαθί να κρέμεται απειλητικά επάνω
απο το κεφάλι του που κόντευε να σπάσει
απο την αγωνία. Έκλεισε τα φώτα του
δωματίου του, σκεπάστηκε με την κουβέρτα
του και άφησε το χέρι του έξω απο το
σκέπασμα, περιμένοντας το περίφημο
άγγιγμα να συμβεί. Όμως προς έκπληξη
του, εκείνο το βράδυ τίποτα περίεργο
δεν συνέβει. Τότε σαν να πήρε θάρρος απο
εκείνη την τολμηρή του πράξη, επανέλαβε
το ίδιο και το επόμενο βράδυ. Τα ίδια,
το πρωί τον βρήκε κουρασμένο, διαλυμένο
σωματικά να περιμένει το άγγιγμα που
θα τον έστελνε στον άλλον κόσμο απο τον
τρόμο του, μα την ίδια ώρα ζωντανό με
σάρκα και όστά.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ξαφνικά, μία
αισιόδοξη σκέψη τον συνεπήρε. “Λές να
ήταν όλα αυτά της φαντασίας μου ;”
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Η μέρα του
ξεκίνησε με αυτό το συναίσθημα, πως οτι
πίστευε για χρόνια δεν υπήρχε. Ντύθηκε
και γεμάτος χαρά ξεκίνησε για την δουλειά
του. Έφτασε εκεί στην καλύτερη διάθεση
και με πολύ μεγάλη ενέργεια πιστεύοντας
πως είχε ξεπεράσει αυτόν τον τεράστιο
φόβο που του είχε γίνει δεύτερη φύση.
Εκείνη την ημέρα όλοι τον θυμούνται
πολύ χαρούμενο. Όλοι είχαν έναν καλό
λόγο να πούν για αυτόν τον αισιόδοξο,
γεμάτο ενέργεια συνάδελφο τους που αν
και τον ήξεραν για εξαιρετικά εξωστρεφή,
εκείνη την ημέρα, είχε θαρρείς ξεπεράσει
όλα τα όρια εξωστρέφειας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κάποια στιγμή,
ένας απο τους συναδέλφους του και ο
καλύτερος του φίλος απο την δουλειά,
βλέποντας πως εκείνος ήταν στην καλύτερη
διάθεση, θέλησε να αστειευτεί μαζί του.
Πήγε απο πίσω του μέρα μεσημέρι λίγο
πριν απο το γεύμα των εργαζομένων στην
μεγάλη τραπεζαρία του εργοστασίου όπου
και οι δύο δούλευαν χρόνια τώρα και τον
άγγιξε στην πλάτη. Τότε, εκείνος εντελώς
ξαφνικά έπεσε κάτω αναίσθητος. Κάλεσαν
αμέσως τον γιατρό του εργοστασίου, μα
αυτός το μόνο που έκανε ήταν να διαπιστώσει
έπειτα απο λίγο και παρά τις προσάθειες
του να τον συνεφέρει, πως ήταν νεκρός.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το άγγιγμα
βλέπετε, δεν έχει ώρα που θα αγγίξει
κάποιον...
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p> </p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-67950908215055874352023-04-13T13:30:00.003+03:002023-04-13T13:30:27.112+03:00ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ, μιά επιτομή της νεοελληνικής κοινωνίας <p>
</p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg4ltWjL4t3hi0wgmR1IqLfG_jE4946ejyFc_KcZ2YkN_92IHb9zKo9wzj7OTprhH7xdEs3Z-eMs3Gh8e-hifJe6JC5kWkgc7wq1xh55D1EEoVpWIsA37wxC-UhQmBDeG_nDyXeLvMOfJVoU3VWUH5FxuRbQfX6nli74zk1uC0gpP6nd-l-v9Q1kkMhg/s700/imagehandler_8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="700" height="479" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg4ltWjL4t3hi0wgmR1IqLfG_jE4946ejyFc_KcZ2YkN_92IHb9zKo9wzj7OTprhH7xdEs3Z-eMs3Gh8e-hifJe6JC5kWkgc7wq1xh55D1EEoVpWIsA37wxC-UhQmBDeG_nDyXeLvMOfJVoU3VWUH5FxuRbQfX6nli74zk1uC0gpP6nd-l-v9Q1kkMhg/w479-h479/imagehandler_8.jpg" width="479" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br />
<p></p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">(Μιά αναφορά
στο έργο του Κώστα Ταχτσή)</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει ο Πάνος
Χατζηγεωργιάδης
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του Φιλολογικού
Συλλόγου ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της Εθνικής
Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Είναι αλήθεια
πως σε καιρούς μάλλον μελαγχολικούς,
των ισχνών αγελάδων για τα νεοελληνικά
μας γράμματα, βρίσκω μιάν πνευματική
ανάπαυση στο διάβασμα καλής λογοτεχνίας.
Τι ορίζει κανείς την καλή λογοτεχνία
πέρα απο τεχνοτροπίες και θεματολογία
; είναι η καλή λογοτεχνία κάτι υποκειμενικό
ή κάτι εν τέλλει εντελώς αντικειμενικό
; Δεν μπορώ να γνωρίζω για εσένα αγαπητέ
αναγνώστη όπου σκύβεις επάνω στο γραπτό
μου το πως ορίζεις κάθε φορά την καλή
λογοτεχνία, αλλά για εμένα ο όρος έχει
να κάνει με το κατά πόσον σε απορροφά η
ανάγνωση ενός βιβλίου. Αυτός θεωρώ πως
είναι ο κοινός παρονομαστής ώστε να
ορίσει κάποιος επακριβώς τον συγκεριμένο
όρο και το πόσο αυτός ευσταθεί για το
κάθε έργο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Είχα χρόνια
να διαβάσω με τέτοια ένταση ένα λογοτεχνικό
κείμενο ως το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ του Ταχτσή.
Τον συγγραέα τον είχα απλώς ακουστά
λόγω της δολοφονίας του στα 1988 και δεν
με είχε αποσχολήσει ιδιαιτέρως. Με τον
Ταχτσή στην περίπτωση μου δέ, συνέβει
και το εξής αξιοπερίεργο. Πρώτα γνώρισα
την ζωή του και έπειτα το γραπτό του. Κι
έπειτα άρχισα να εντρυφώ έτι περαιτέρω
στον άνθρωπο Ταχτση, τον τρόπο σκέψης
του και το πως εκείνος διαχειρίστηκε
τις καταστάσεις της ζωής του. Μεγαλωμένος
ο ίδιος σε ένα αυταρχικό – μητριαρχικό
θα το έλεγε κανείς περιβάλλον των αρχών
του περασμένου αιώνα, με μιά μητέρα
επιβλητική στην παιδική του ψυχή μα και
μιά γιαγιά που καθόρισε πολλά απο την
επερχόμενη μάλλον ολιγόχρονη ζωή του,
ο Ταχτσής είναι το δίχως άλλο, ένας
άνθρωπος εξαιρετικά μορφωμένος ίσως
περισσότερο απο μιάν ανάγκη καταφυγής
(ποιός μπορεί να το γνωρίζει επακριβώς)
απο την δύσκολη του πραγματικότητα, μιά
δημιουργική αναμφίβολα προσπάθεια.
Ένας άνθρωπος που ο καίριος παράγοντας
της ζωής του ήταν πάντοτε αυτό το περίεργο
αίσθημα περί ελευθερίας ή μάλλον το
δίπολο ελευθερία – ανελευθερία το
αντιθετικό ως ορίζει πάντοτε ένα δίπολο.
Μιάς ελευθερίας μακριά απο τους νόμους
και την ψευτοηθική των ανθρώπινων
κοινωνιών, μιάς ελευθερίας πρωτόγονης,
ουσιώδους και πρωταρχικής στην σύλληψη
της θα την έλεγε κανείς ως φυσικής
ανάγκης, αυτεξούσιας και απαλλαγμένης
απο κάθε είδος θεατρινισμού. Επίσης ο
συγγραφέας δεν μπορώ να γνωρίζω πως και
απο διέθετε ως οι περισσότεροι απο εμάς
πολλές ζωές, πρόσωπα και χαρακτήρες, οι
οποίοι εντός του συνυπήρχαν μεν, αλλά
ήταν εντελώς διακριτοί και υπό απόλυτο
έλεγχο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Άνθρωπος
ευγενής, Καβαφικός στο ύφος του (ας
διαβαστεί το εμβληματικό του ποίημα
ΚΟΙΤΑΖΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ώστε να
καταλάβει κανείς τι θέλω να πώ με τούτο
τον χαρακτηρισμό), με ομιλία στρωτή,
φωνή που σε ευχαριστούσε να την ακούς
τόσο, που θαρρείς και είχε σχεδιάσει
απο πριν το τι ήθελε να πεί, έστω και
στην παραμικρή του λεπτομέρεια,
καθαρολόγος και εξαιρετικά τυπικός,
δίχως να επιβάλλεται με τίποτε άλλο
πέρα απο το ύφος του το κατάδικο του
προς τους άλλους, με έναν βαθύ ανθρωπισμό
και μιάν ενσυναίσθηση μοναδική. Μόνον
ένας τέτοιος άνθρωπος με όλα αυτά τα
εξωγενή και εσωγενή χαρακτηριστικά και
πόσα άλλα που μου διαφεύγουν λοιπόν, θα
μπορούσε να φέρει τον νεωτερισμό που
διαπνέει το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ στα νεοελληνικά
μας γράμματα, το οποίο πέρα απο την
αμεσότητα που έφερε στον χώρο της
νεοελληνικής μυθιστοριογραφίας,
αφήνοντας πίσω του όλα τα κλισέ που ο
ίδιος σιχαινόταν, κυρίως κλισέ
καθωσπρεπισμού μορφολογικά και σε σχέση
με τα εκγραστικά μέσα έφερε και έναν
νέον ανανεωτικό αέρα στα λιμνάζοντα
ως και βαλτωμένα ύδατα μιάς εποχής όπου
η λογοτεχνία άρχιζε να μην απασχολεί
πλέον σχεδόν κανέναν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Στο ΤΡΙΤΟ
ΣΤΕΦΑΝΙ, είναι απο πολύ νωρίς φανερό
πως αυτός που το γράφει, είναι ένας
εξαιρετικά μορφωμένος κύριος με το “Κ”
κεφαλαίον, που παρά τις προσπάθειες του
η λόγου χάρη άπταιστη χρήση της Ελληνικής
γλώσσας τον προδίδει έστω και σε
μικρολεπτομέρειες που καθόλου μικρές
δεν είναι ως οι κλίσεις των ρημάτων και
η υποβόσκουσα καθαρεύουσα μπερδέμενη
με την απλή δημοτική που επιβάλλει η
ιστορία του βιβλίου ή η σαφώς διατιπωμένη
θέση του περί του φορμαλισμού που διέπει
την γαλλική λογοτεχνία σε σχέση με την
αγγλοσαξονική σχολή σκέψης και
προσέγγισης.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το πόνημα του
αυτό, έπεσε στα χέρια μου πριν απο λίγο
μόλις καιρό και θέλησα να του δώσω μιάν
ευκαιρία ως αναγνωστης, να διαπιστώσω
ο ίδιος το γιατι ένα τέτοιο βιβλίο έκανε
τον πάταγο που έκανε και που ακόμη
συνεχίζει να συγκινεί. Δεν πίστευα ποτέ
πως ένα τέτοιο βιβλίο (προιδεασμένος
ίσως απο τις εντυπώσεις άλλων μυθιστορημάτων
και της εποχής μας), θα ήταν ικανό οχι
μόνον να με κρατήσει ως αναγνώστη σε
τέτοια ένταση, αλλά να διαθέτει μιά
τέτοιο ορμή που να με συνεπάρει για
ελάχιστες νύχτες όπου το απόλαυσα
πραγματικά. Το έργο αυτό του Ταχτσή, το
εμβληματικότερο όλων εξ όσων τουλάχιστον
βγήκαν στο φώς, αξίζει κάθε στιγμή που
σπαταλά κάποιος προκειμένου να το
αναγνώσει. Και θαρρώ πως δεν αρκεί μιά
απλή ανάγνωση για το συγκεκριμένο
βιβλίο, διότι πίσω απο την μικροαστική
αυτή ιστορία με τα πολλά πρόσωπα τα τόσα
πολλά που κάπως σε κάνουν να χάνεις
ενίοτε τον ειρμό, δεν κρύβεται ακόμη
ένα βιβλίο της σειράς, αλλά μιά επιτομή
της νεοελληνικής κοινωνίας οχι μόνον
της εποχής που περιγράφεται τόσο αδρά
μέσα στις γραμμές αυτού του πονήματος
(και ως ομολογεί και ο ίδιος όντως πόνεσε
πολύ πριν, κατά την διάρκεια και έπειτα
απο την συγγραφή του), αλλά μιά κατάθεση
της νεοελληνικής ψυχής επάνω στον βωμό
της αλήθειας. Ένας καθρέπτης της
νεοελληνικής κοινωνίας και μιά άριστη
περιγραφή της ιστορίας αυτού του τόπου
μέσα απο τα μάτια των ηρώων και των
ηρωίδων αυτού του έργου μας διαπερνά,
μας αγγίζει και γιατι οχι μας πονά. Κι
όταν κάτι τέτοιο καταφέρει να μας πονά,
έχει επιτελέσει μεγάλο μέρος της
αποσχολής του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γιατι δεν θεωρώ
πως ο Ταχτσής κάθησε και έγραψε ένα απλό
βιβλίο – καταγραφή και καταγγελία των
δικών του ενίοτε προσωπικών βιωμάτων,
ναι μεν αναμφίβολα το κείμενο είναι
σχεδόν αυτοβιογραφικό, αλλά συνάμα (και
τούτο το χαρακτηριστικό του κατ εμέ
είναι και η κύρια δύναμη που το διαπνέει
πέρα ως πέρα), πρόκειται για ένα βιβλίο
που διατρέχει απο άκρη ως άκρη και
αναλύει την νεοελληνική ψυχή, τέμνοντας
και ανατέμνοντας κάθε στιγμή τον ψυχισμό
ενός ολάκερου λαού, με τα στραβά και τα
καλά του, με τα όνειρα, τις μεγάλες του
ιδέες για το έθνος και την φυλή, τις
φοβίες του για κοινωνικές ομάδες που
εχθροποιεί προκειμένου να κοιμάται
ήσυχος την κακοδαιμονία του που για την
περισσότερη φταίει αυτός ο ίδιος, μα
και την περηφάνια του, την αίσθηση
αλληλεγγύης, το μίσος και ένα σωρό άλλα
εθνοκοινωνικά αντιθετικά χαρακτηριστικά,
που μας έκαναν αυτό που είμαστε μέσα
απο τόσες χιλιάδες χρόνια.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ
δεν είναι απλώς μιά ιστορία για να περνά
η ώρα, δεν είναι προφανώς ένα λαΐκό
ανάγνωσμα, έχει πολλά διαφορετικά
επίπεδα και ο καθείς κρατά οτι του κάνει.
Πιστεύω πως ο Ταχτσής, ένας Έλληνας
πραγματικά παλιά κοπής, πέρα απο την
μεγάλη του μόρφωση, την εμπλοκή του με
κύκλους που τον ήθελαν και δεν τον
ήθελαν, που τον αναγνώριζαν και απο την
άλλη έκαναν πως δεν τον έβλεπαν, καθίσταται
το κάτοπτρόν της αληθείας για μια ολάκερη
κοινωνία, οχι αυτήν μόνον την κοινωνία
που βρίσκεται παγωμένη (αν και τόσο
ορμητικά δοσμένη λογοτεχνικά με ύφος
που δεν μοιάζει καν με οτι έχουμε στο
μυαλό περί λογοτεχνίας καμιά φορά, άλλη
μιά δύναμη του βιβλίου αυτού), αλλά και
την άλλη, αυτή που ζούμε και εμείς.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μιά παγωμένη
φωτογραφία μιάς εποχής που καμιά δεν
θα είχε σχέση με την δική μας, δεν θα
ενδιέφερε ίσως κανέναν. Μας αφορά ή
τουλάχιστον θα έπρεπε να μας αφορά το
παρελθόν, μόνον υπό την έννοια του πως
μπορεί να συσχετιστεί με το δικό μας
παρόν και το υπό διαμόρφωση μέλλον,
ειδάλλως τι αξία θα είχε η μελέτη του.
Ο Ταχτσής λοιπόν εδώ, φωτογραφίζοντας
μιά δυναμική φωτογραφία της αενάως
προβληματικής νεοελληνικής κοινωνίας
που τα προβλήματα της είναι ίσως περιέργως
ενίοτε και η δύναμη της για να συνεχίζει,
δεν αλλάζει απλώς τα στάνταρ, τις
σταθερές, τις νόρμες ενός κοινωνικού
μυθιστορήματος και του πως πρέπει να
γράφεται κάτι τέτοιο, αν ήταν αυτό μονάχα
τότε θα είχε πραγματικά μικρή αξία παρά
τους νεωτερισμούς που φέρνει αναμφίβολα
στα νεολληνικά μας γράμματα. Αυτό που
δίνει κατά την άποψη μου πραγματική
δύναμη σε αυτό το αριστούργημα, είναι
η καταγγελία που ο συγγραφέας κάνει απο
αγάπη. Μια καταγγελία σαν να καταγγέλει
ένας γονιός το παιδί του στην αστυνομία
όταν αυτό προβαίνει σε μιά παράνομη
πράξη, με σκοπό να το συνετίσει. Με ύφος
που καθίσταται εντελώς εμμέσως λόγω
της έμφυτης ευγένειας αυτού του ανθρώπου,
διδαχή, υπόδειξη ευγενής, θεωρώ πως υπό
αυτό το πνεύμα γράφεται το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και ο μπερδεμένος
Ταχτσής μιά ολάκερη ζωή, αυτός ο άνθρωπος
που παλεύει με το μέσα του και το τι
αντιμετωπίζει έξω του, όντως πονετικά,
ανθρώπινα, κυριολεκτικά και συνάμα με
ευγένεια ψυχής προσεγγίζει το θέμα που
αναπτύσει με σκοπό να μας παραδειγματίσει
όλους μας. Γίνεται θυσία αυτός και η
ψυχή του, γίνεται φώς ώστε να το δούν οι
άλλοι, γίνεται φάρος για τα ανεμορδαρμένα
σκαριά μας. Κι αν ακόμη δεν τον δέχθηκαν
αρχικά λόγω της άλλης του ζωής που στο
κάτω κάτω της γραφής δεν αφορούσε κανέναν
πέραν απο τον ίδιο αυτόν και μόνον, στο
τέλος επιβλήθηκε, διότι η αλήθεια πάντοτε
θα βρεί τον τρόπο της να βγεί παραέξω.
Η άποψη μου είναι πως πρέπει ο Ταχτσής
να διαβαστεί ξανά, να μπεί ίσως και στα
σχολειά μας, να μην φοβόμαστε να εξετάσουμε
τον εαυτό μας, την συλλογική μας ψυχή
με τα τόσα κόμπλεξ ανωτερότητας και
κατωτερότητας που την διαπνέουν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πιστεύω πως ο
Ταχτσής με το συγκεκριμένο του βιβλίο,
ακόμη και αν δεν είχε γράψει τίποτε
άλλο, κέρδισε επάξια οχι την εκδοτική
επιτυχία, αλλά το να θεωρείται και κείνος
ένας καλών προθέσεων λογοτέχνης των
γραμμάτων μας, με την δική του οπτική,
με τον δικό του φιλελεύθερο πραγματικά
τρόπο της σκέψης, με την βαθιά ματιά που
μας υποδυκνείει να ρίξουμε όλοι μέσα
μας, αλλά και με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά
που ονοματίζουν κάποιον μεγάλο, άξιο
λόγου συγγραφέα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Βρείτε το
βιβλίο αυτό και δεν θα μετανιώσετε ούτε
λεπτό της ζωής σας όπου το διαβάσατε,
το ΤΡΙΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ αποτελεί μιά βαθιά
επιτομή οχι μόνον των νεοελληνικών μας
γραμμάτων αυτό ως προείπα είναι το
λιγότερο, αλλά των νεοελληνικών μας
πραγμάτων τα οποία έρχονται απο την
αρχαιότητα διαμέσου των αιώνων και μας
κάνουν να μοιάζουμε τόσο με τους προγόνους
μας και οχι μόνον ως εύστοχα γράφει
εκείνος πως οι Έλληνες έκαναν παιδιά
για να τα βάλουν με τους Τούρκους και
έδιναν αρχαία ονόματα θαρρείς και
νόμιζαν πως η ονοματοδοσία και μόνον
θα σώσει τα προσχήματα σε αυτόν τον
ευλογημένο μα και συνάμα καταραμένο
τόπο. Διότι ο τόπος δεν είναι οι πέτρες
και τα χώματα, είναι τα μυαλά όσων τον
κατοικούν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Με την περίπτωση
Ταχτσή, ένα είναι το αναμφίβολα σίγουρο.
Πως με τον φυσικό του χαμό δεν χάνεται
μόνον ένας βαθιά ευγενικής υφής άνθρωπος
και λογοτέχνης, αλλά και κάποιος ο οποίος
θα είχε πάντα κάτι άξιο λόγου να πεί.
Και εμείς ως κοινωνία και ως χώρος
λογοτεχνικός απο αυτούς τους ανθρώπους
έχουμε πάντοτε την μεγαλύτερη ανάγκη.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-56703032901601944162023-04-13T13:24:00.005+03:002023-04-13T13:24:51.450+03:00ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - Διήγημα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Bjgq68Og2ujHOOf2u96g2g6A9JWIAGAyn1T0wo2ASEl93OdLVoZKIzk4gX-lT7CaZ6p7ZFjc7SnkIKy9FI6YdyIyw04dyCsuXuxBsTb4Q8E7R_MTQ-p8kBS2Vd2Nzr5Ys12dLA-7Bzs4kKCstuToU1gNWq48AToX3Mev-R0j-LEWxfGeB2b6LgE1uQ/s600/a-portrait-of-a-young-lady.jpg!Large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="462" height="492" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Bjgq68Og2ujHOOf2u96g2g6A9JWIAGAyn1T0wo2ASEl93OdLVoZKIzk4gX-lT7CaZ6p7ZFjc7SnkIKy9FI6YdyIyw04dyCsuXuxBsTb4Q8E7R_MTQ-p8kBS2Vd2Nzr5Ys12dLA-7Bzs4kKCstuToU1gNWq48AToX3Mev-R0j-LEWxfGeB2b6LgE1uQ/w378-h492/a-portrait-of-a-young-lady.jpg!Large.jpg" width="378" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />
<p></p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>ΤΟ
ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ</b></span>
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Πάνου Χατζηγεωργιάδη</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τις τελευταίες
εβδομάδες η σκέψη της τον βασάνιζε
διαρκώς. Την έβλεπε παντού και κάθε ώρα
της ημέρας ή της νύχτας. Πότε στο σταθμό
του τρένου να περιμένει κάποιον, πότε
στο δρόμο του για τη δουλειά, πότε τη
νύχτα να βγάζει βόλτα το σκυλάκι της. Η
μορφή της τον είχε πραγματικά στοιχειώσει,
σε τέτοιο σημείο ώστε του φαινόταν πως
άρχιζε ήδη να χάνει τα λογικά του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ήταν πάντοτε
η ίδια. Πρόσωπο πανέμορφο, κορμί αθλητικό,
παράστημα αγαλματώδες. Η μόνη διαφορά
κάθε φορά που την έβλεπε, δεν ήταν άλλη
απο τα διαφορετικά της ρούχα. Δεν του
μιλούσε, παρά τον κοίταζε επίμονα με τα
ολοστρόγγυλα μεγάλα της απορημένα μάτια
και την άλλη στιγμή χανόταν μέσα στο
πλήθος ή μέσα στην σιγαλιά της νύχτας
ή ακόμη ακόμη και μέσα στο καταμεσήμερο,
το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανιζόταν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πραγματικά
έδειχνε να τα είχε χαμένα. Αυτό το κορίτσι
που θα ταν δεν θα ταν εκεί γύρω στα
είκοσιπέντε, τον είχε σχεδόν αφήσει
μισότρελο. Σε λίγο άρχισε να του γίνεται
μιά έμμονη ιδέα και λίγες μέρες έπειτα
κι απο αυτό, τρόμος. Φοβόταν τόσο να την
συναντήσει και πάλι με την κάθε αφορμή,
μα περισσότερο φοβόταν πως άρχισε ήδη
να τα χάνει και πως σε λίγο καιρό αν όλο
αυτό το παράξενο αντικειμενικά φαινόμενο
συνέχιζε, θα χρειαζόταν την βοήθεια το
δίχως άλλο κάποιου ειδικού.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Να ταν λέει
πλάσμα της νοσηρής του φαντασίας, που
βρήκε την ευκαιρία να ξεπηδήσει απο το
ταραγμένο του μυαλό έπειτα απο τόσα μα
τόσα χρόνια απόλυτης μοναξιάς και αποχής
απο κάθε μορφή κοινωνικότητας και
ιδιαίτερα με το άλλο φύλο, ή απλά ένα
φάντσμα κανονικό που τον κυνηγούσε κάθε
ώρα της μέρας και της νύχτας, θέλοντας
να τον τρελάνει εντελώς, να τον κάνει
να απομονωθεί ακόμη περισσότερο απο
τον κόσμο ;
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αγνωστες οι
βουλές του σύμπαντος για αυτόν. Τόσο
άγνωστες και ανεξερεύνητες, που καμιά
φορά σκεφτόταν να αυτοκτονήσει. Μα την
ίδια ώρα δεν το αποφάσιζε γιατι τον
τρομοκρατούσε η σκέψη και μόνο πως θα
ξανασυναντούσε πάλι, σε κάποια άλλη
διάσταση της ύπαρξης, αυτό το ίδιο κι
απαράλλακτο νεαρό κορίτσι, να τον
κοιτάζει με το ίδια απορημένο του βλέμμα,
δίχως να έχει ακούσει ποτέ την φωνή της,
σε σημείο που άρχισε ο ίδιος να πιστεύει
πως αν αυτό το πλάσμα ήταν αληθνινό, δεν
είχε φωνή, παρά μόνο εκείνα τα τεράστια
μάτια που τον κοιτάζουν με απορία κάθε
φορά την ίδια και κάθε φορά τόσο μα τόσο
διαφορετικά.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σκέφτηκε, μέσα
στην απελπισία του, να ζητήσει την
βοήθεια του μοναδικού ανθρώπου στον
οποίο επέτρεπε στον εαυτό του να έχει
κάποιου είδους προσωπική επαφή. Ήταν
ένας παλιός του φίλος απο τα χρόνια του
σχολείου, που δεν τον ξεμάκρυνε ο χρόνος
και οι καταστάσεις απο δίπλα του,
ανύπαντρος όπως κι αυτός και λιγομίλητος
όπως κι αυτός. Τώρα που το ξανασκεφτόταν
και γύριζε στο μυαλό του την μορφή του
μάλιστα, παρατήρησε πως όσο περνούσε ο
καιρός, του έμοιαζε όλο και περισσότερο.
Μα θα τον καταλάβαινε, έστω και αυτός
που του έμοιαζε τόσο ή μήπως θα γελούσε
μαζί του με οτι θα του έλεγε και τον
απασχολούσε τόσο ;
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Δίσταζε λοιπόν
να ανοιχτεί ακόμα και σε εκείνον τον
γνωστό του άγνωστο. Δίσταζε να παραδεχτεί
πως είχε ένα πρόβλημα τέτοιας ύφης και
φύσης. Δίσταζε κι όλο έβρισκε φτηνές
δικαιολογίες ώστε να εξηγήσει όλο αυτό
που του συνέβαινε τον τελευταίο καιρό.
Πότε έλεγε μέσα του πως είναι κουρασμένος,
πότε οτι παραγνώρισε, πότε οτι ήταν η
ιδέα του έτσι στα βιαστικά καθώς περνούσε
τρέχοντας στον δρόμο προκειμένου να
πάει στο σπίτι του και να κλειστεί μέσα
διαβάζοντας. Καμιά φορά το απέδιδε
μάλιστα, και στο πολύ διάβασμα που έκανε
τώρα τελευταία όλο αυτό που περνούσε
και που τον βασάνιζε ολοένα και
περισσότερο, αλλά και στις ακούσιες
ονειροπολήσεις του, που όλο και πύκνωναν
αυτό το διάστημα και γενικώς άρχισε με
κάθε αφορμή, όλο και πιο συχνά να αμφιβάλει
για τον εαυτό του και την πραγματικότητα
την οποία βίωνε.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ένιωθε μάλιστα
μιά τέτοια ταραχή κάθε φορά που συναντούσε
αυτήν την σκιά, αυτήν την μορφή του
κοριτσιού των εικοσιπέντε χρόνων, που
έπιασε τον εαυτό του ώρες ώρες να
σκέφτεται πως θα πρέπει με κάποιον τρόπο
να πολεμήσει αυτόν του τον φόβο και τι
άλλος τρόπος υπήρχε, παρά να την πλησιάσει
και να της μιλήσει. Να της μιλήσει μόνο
και μόνο ώστε να βεβαιωθεί πως είναι
ζωντανός και πως έχει σώας τας φρένας.
Πως αυτό το κορίτσι, δεν ήταν τίποτε
άλλο απο ένα απλά όμορφο κορίτσι και
πως δεν είχε και πολλά μεταφυσικά να
του πεί ή να του εξηγήσει, πως ήταν απλά
ένα κορίτσι που συναντά κανείς κάθε
μέρα, κάθε νύχτα στους δρόμους της μικρής
του επαρχιακής πόλης και τίποτε παραπάνω,
τίποτε ξεχωριστό πέρα απο την απόκοσμο
ομορφιά του.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Έτσι λοιπόν
θα έκανε. Την επόμενη φορά το είχε πάρει
ήδη απόφαση πως αν τυχόν την ξανάβλεπε,
οχι μόνον δεν θα τα έχανε εμπρός της
κοκκινίζοντας απο ντροπή όπως το συνηθιζε
με τα κορίτσια απο παιδί, αλλά με θάρρος,
θα την έπιανε απο το χέρι, θα γατζώνονταν
εν ανάγκη απο ένα της ρούχο, θα την
άγγιζε, θα σιγουρεύονταν πως είναι
πραγματική και θα της μιλούσε. Τι θα της
έλεγε ; αδιάφορο. Σημασία έχει στην
περίπτωση του να επιβεβαιώσει πως είναι
πλάσμα ζωντανό και οχι πλάσμα της ολοένα
και περισσότερο αρρωστημένης φαντασίας
του, που κόντευε να τον κάνει να χάσει
τα λογικά του, αν ποτέ του δηλαδή είχε
και λογικά για να χάσει, γιατι εδώ και
πολλά χρόνια ο κόσμος τον απέφευγε
διακριτικά αφήνοντας τον να νομίζει
πως αυτός τους αποφεύγει.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κι η μεγάλη
ώρα της συνάντησης, δεν άργησε να έρθει.
Την ξανάδε. Αυτή την φορά ήταν κοντά στο
σπίτι του, εκείνο το παλιό πλουσιόσπιτο
το ρημαγμένο απο τον χρόνο που το χε
κληρονομιά απο τους δικούς του που τώρα
ήταν όλοι στον κόσμο των σκιών και τον
είχαν αφήσει εκεί μέσα να περιπλανιέται
περιμένοντας τι άραγε, πέρα απο τον
θάνατο του. Την είδε λοιπόν. Αυτή την
φορά δεν επρόκειτο να του ξεφύγει με
τίποτα. Άνοιξε το βήμα του και την
ακολούθησε. Εκείνη τον είδε επίσης.
Μόλις κατάλαβε οτι την ακολουθεί, άρχισε
να περπατά γρηγορότερα μέσα στα στενά
της μικρής επαρχιακής πόλης και με
ολοένα αυξανόμενο ρυθμό στο βήμα της,
στο τέλος κατήντησε να τρέχει. Και πίσω
της έτρεχε και κείνος, είπαμε πως είχε
συνεννοηθεί με τον εαυτό του, τα είχε
συμφωνημένα ήδη απο τα πριν, το να μην
την αφήσει να του ξεφύγει αυτή τη φορά.
Ήθελε να ξεκαθαρίσει μαζί της το ποιά
ήταν, το τι γύρευε απο αυτόν μιά για
πάντα. Ή τώρα ή ποτέ λοιπόν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σε κάποια
στιγμή, έφτασε σε σημείο αναπνοής απο
δίπλα της. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτό το
κορίτσι αν μη τι άλλο ήταν πολύ αθλητικό
για τα δικά του χρόνια. Είχε κουραστεί
να το κυνηγά μέσα στην πόλη που έζησε
όλη του τη ζωή, μη νιώθοντας ποτέ του
την ανάγκη να ταξιδέψει πουθενά αλλού
στον κόσμο. Είχε πιά μεσημεριάσει. Ο
ήλιος των αρχών του καλοκαιριού τον
έκαιγε στο πρόσωπο και σε συνδιασμό με
το τρέξιμο που είχε κάνει εδώ και αρκετά
λεπτά και την υπερβολική ζέστη για την
εποχή, είχε αρχίσει να νιώθει κάπως
περίεργα. Δεν ήταν βλέπετε πιά ο νέος
των είκοσι ετών που ήταν κάποτε αν και
κανένας δεν θα μπορούσε ποτέ να τον
χαρακτηρίζει αθλητικό τύπο έστω και
τότε, που ήταν νέος.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Περνώντας στα
ξαφνικά εμπρός απο την τζαμαρία μιάς
καφετέριας, παρατήρησε ένα τσούρμο απο
νεαρούς να γελάνε πίσω απο το τζάμι. Την
ίδια στιγμή κι ενώ είχε σχεδόν αγγίξει
το κορίτσι που κυνηγούσε τόση ώρα,
παραπάτησε κι αυτό έγινε καπνός και
χάθηκε απο εμπρός του μέσα στο καταμεσήμερο.
Το μόνο που έμεινε εκεί μέσα στην ζέστη
και την άπνοια που έκανε περισσότερο
αποπνικτική την ατμόσφαιρα, ήταν τα
παρατεταμένα γέλια των νεαρών θαμώνων
της καφετέριας στα αυτιά του να τον
κοροΐδεύουν και στο απέναντι πεζοδρόμιο
ένα ζευγάρι γερόντων να κινούν απαξιωτικά
τα κεφάλια τους κρυφομιλώντας ποιός
ξέρει τι, πίσω απο την πλάτη του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γύρισε σπίτι
απογοητευμένος. Απογοητευμένος που δεν
κατάφερε τίποτα με το κορίτσι και
γοητευμένος την ίδια ώρα και στιγμή απο
αυτό το πλάσμα που ποιός ξέρει πως και
γιατι ασκούσε πάνω μιά περίπεργη έλξη
μα και τρόμο συνάμα. Άνοιξε την μεγάλη
εξώθυρα του κήπου και κουρασμένος καθώς
ήταν, ανέβηκε την μαρμάρινη σκάλα που
οδηγούσε απο τον κήπο τον αφρόντιστο
απο χρόνια, στην μεγάλη πόρτα την
κεντρική, του σπιτιού του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μα εκεί, στο
τελευταίο σκαλοπάτι μέσα στο θάμπος
του καλοκαιριάτικου μεσημεριού, την
ξανάδε. Δεν μπορεί να έκανε πάλι λάθος,
το κορίτσι ήταν εκεί, σε απόσταση αναπνοής
απο το χέρι του. Ξανάδε την ίδια στιγμή
όμως και τον μοναδικό του φίλο που τόσο
μα τόσο του έμοιαζε. Τους είδε μάλιστα
πιασμένους χέρι – χέρι, σφιχτά ο ένας
με τον άλλον, να του χαμογελούν και ήταν
τόσο κοντά του και οι δύο που αν έκανε
μιά κίνηση μονάχα, θα τους άγγιζε το
δίχως άλλο. Τους είδε να του χαμογελούν
και στο τέλος να γελάνε τόσο δυνατά και
εκκωφαντικά που τρυπούσαν τα αυτιά του
αλλά την ίδια στιγμή δονούσαν κάθε
κύτταρο του εαυτού του σε σημείο που η
καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά και
ακανόνιστα, όσο ποτέ του άλλοτε.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το άλλο πρωί,
τον βρήκαν νεκρό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Εκεί, στην βάση
της μαρμάρινης σκάλας μέσα στον
αφρόντιστο απο χρόνια κήπο και την
μεγάλη πόρτα του παλιού αρχοντικού
κλειστή, με το κλειδι κρατημένο σφιχτά
μέσα στο παγωμένο του χέρι, με τα μάτια
ορθανοιχτα, με το βλέμμα του γεμάτο
απορία και το στόμα του να χάσκει, θαρρείς
και ο τρόμος ζωγραφιζόταν ολάκερος στο
πρόσωπο του με έναν τρόπο απροσδιόριστο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Το νέο διαδόθηκε
γρήγορα σε εκείνη την μικρή επαρχιακή
πόλη όπως συνηθίζεται πάντα με τα άσχημα
νέα και όλοι μιλούσαν για πολύ καιρό
μετά, για το περίεργο εκείνο ατύχημα
του μοναχικού απο χρόνια συμπολίτη
τους...</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-58737881548375341632023-04-13T13:17:00.001+03:002023-04-13T13:17:22.738+03:00«Γεώργιος Δροσίνης, ο Τροβαδούρος του Ανώτερου Εγώ»
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2iz2_vwjZ1ZBWVD443kY4-r-9RZkfdmqJTw4cfEpgT6B1TntcJ2FKftpBs6FAuJyYcNz00nTNwJWHWM-WsgRlC85xBIgxmyhbbxKIk5wlMrx15n_Jm1C4yVE_yWtziAAlLz6s84StiygeheTpMqK8-CrP6mLq5wAXJM3_RHF8MGOoXQW4nMNP9Ty-gg/s864/Georgios_Drosinis.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="864" data-original-width="608" height="606" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2iz2_vwjZ1ZBWVD443kY4-r-9RZkfdmqJTw4cfEpgT6B1TntcJ2FKftpBs6FAuJyYcNz00nTNwJWHWM-WsgRlC85xBIgxmyhbbxKIk5wlMrx15n_Jm1C4yVE_yWtziAAlLz6s84StiygeheTpMqK8-CrP6mLq5wAXJM3_RHF8MGOoXQW4nMNP9Ty-gg/w426-h606/Georgios_Drosinis.JPG" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> <p></p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει
ο <b>Πάνος Χατζηγεωργιάδης </b>
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Φιλολογικού Συλλόγου «<b>ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ</b>»
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της
<b>Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
</b>
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τέλη του Φλεβάρη
και απαρχές του Μάρτη, συνειρμικά εντελώς
μαζί με τις ανθισμένες αμυγδαλιές που
κατάφορτες πιά σημαίνουν τον ερχομό
μιάς ακόμη άνοιξης, δεν μπορεί παρά να
μου έρχεται στον νού, ένας εκ των
σημαντικότερων ποιητών μας. Ένας απο
τους θεμελιωτές, τους συνιδρυτές του
κινήματος στο οποίο αναφέρθηκα στο
αμέσως προηγούμενο κείμενο μου, που
έμεινε στην ιστορία των νεοελληνικών
μας γραμμάτων ως η Νέα Αθηναΐκή σχολή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ο πολυπράγμων
και με την πραγματική έννοια του όρου
λόγιος (μιάς και στο μακρινό διάβα της
ζωής του επί γης καταπιάστηκε με πολλά
είδη του γραπτού λόγου) και πνευματικός
άνθρωπος, Γεώργιος Δροσίνης, υπήρξε εκ
των πρώτων μου ερεθισμάτων και διαβασμάτων
στον ποιητικό – ποιοτικό λόγο. Ένας
ειλικρινής, γλυκύτατος, αισθαντικός
λογοτέχνης, ο οποίος αν και σήμερα η
εποχή του θεωρείται ξεπερασμένη τόσο
ως γραφή όσο και ως αντίληψη περί του
τι σημαίνει πραγματική λογοτεχνία και
ποίηση, η αύρα του έρχεται ακόμη ως
εκείνο το γλυκόπνοο αεράκι μιάς εαρινής
νύχτας, να μας φέρει εμπρός απο τα μάτια
της ψυχής μας, όλη αυτή την ευγένεια,
την αξιοπρέπεια, την αρτιότητα του
στίχου, την πληρότητα των νοημάτων, την
συγκίνηση των λεπτών αισθημάτων που
σήμερα έχουμε λησμονήσει εδώ και πάρα
πολλά χρόνια στην ποιητική μας έκφραση
στα νεοελληνικά μας γράμματα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Όλη τούτη η
διάθεση του που με τρόπο εντελώς άριστο,
έρχεται να μας προδιαθέσει θετικά, να
εγγράψει στην ψυχή μας σκοπούς
λησμονημένους μεν μα αξέχαστους, βαθιά
κρυμμένους εντός του ψυχικού μας είναι
και να μας θυμίσει το πως κάποτε κάποιοι
οχι μόνον έγραφαν ποίηση και λογοτεχνία
γενικότερα, αλλά και το πως δρούσαν
διαδραστικά με τον αναγνώστη – δέκτη,
διατηρώντας στο ακέραιο οτι προσφάτως
προείπα και ετόνισα σε προτεραίον
κείμενο μου περί του κοινωνικού ρόλου
ενός λογοτέχνη άξιου λόγου.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και ναι, μπορεί
να πέρασαν δεκαετίες απο την εκδημία
του Δροσίνη, απο τον χαμό της φυσικής
του υπόστασης απο τον κόσμο των ζωντανών,
όμως η υστεροφημία του, η διατυπωμένη
σε γλώσσα απλή και δημοτική δίχως
υπερβολές ψυχαρικές μα και δίχως
καθαρευουσιάνικες περιπτύξεις και
βαρύτατες υπεραναλύψεις και υπερ-στοχασμούς
γραφίδα, η στερημένη απο τις δύσκολα
στην αντίληψη εκ μέρους του αναγνώστη
θεματολογία και ύφος διατυπώσεις, με
έμπλεη την γραφή του, απλότητα και σαφή
στόχο, παραμένει ακόμη ζωντανή, ακόμη
επίκαιρή, ακόμη εντός του κόσμου. Διότι
ο κόσμος μπορεί να αλλάζει μορφολογικά,
όμως παραμένει εντελώς ο ίδιος ψυχικά,
νοηματικά και συναισθηματικά
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και τι πραγματικό
έργο, νόημα και σκοπός ύπαρξης, στην
πνευματική ζωή κάποιου δημιουργού, το
να μην υπάρχει εδώ και δεκαετίες κατά
σάρκαν, μα να υπάρχει συνάμα ως εκφραστής
μιάς ψυχικής διάθεσης οχι μόνον ως
πρότυπο ευπρέπειας του λόγου μα και ως
καθοδηγητής αδιόρατος σε σχέση με το
ποιά είναι η πραγματική τέχνη και ποιός
ο πραγματικός της σκοπός. Και σκοπός
της πραγματικής τέχνης, (κάτι το οποίον
ακραδάντως θεωρεί ορθό και ο υποφαινόμενος),
δεν είναι άλλο απο την εξιδανίκευση της
ζωής, το μεγάλωμα του ανθρώπου, σε ιδέες,
σε συναισθήματα, σε λεπτότητα, σε τόσες
άλλες άξιες λόγου ποιότητες, τις οποίες
η εποχή μας ξεπερνά κοιτάζοντας τις
αδιάφορα και εντελώς περιφρονητικά.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ο Γεώργιος
Δροσίνης, δεν μπορεί (και θα ήταν λάθος
τρομακτικό), να ιδωθεί απλά στα πλαίσια
της εποχής του, αυτής των αρχών του
περασμένου μας αιώνα. Ο Δροσίνης, πάντοτε
κατά την ταπεινή άποψη του υποφαινόμενου,
οφείλει να ιδωθεί και να μελετηθεί εκ
νέου, υπό το πρίσμα της διαχρονικής του
αξίας που τον μετατρέπει αίφνης σε
σύμβολο ευγενικό, σε εικόνα ανώτερη του
ουσιαστικώς πνευματικού ανθρώπου, ο
οποίος παλεύει να ανέλθει. Μα δεν παλεύει
να ανέλθει μόνον προς ώφελος του
πρόσκαιρου εαυτού του. Παλεύει και
τείνει το χέρι ώστε να τραβήξει με φορά
απο τα κάτω προς τα επάνω και τον
συνάνθρωπο του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Την ποίηση του
Δροσίνη η οποία κρίνεται με τα σημερνινά
δεδομένα ως υπέρ ρομαντική θα ήταν λάθος
να την θεωρούμε μοναχά ως τέτοια, ίσως
δέ όλος αυτός ο υπερομαντισμός, η
εξιδανίκευση να ανήκουν απλώς στα μέσα
τα εκφραστικά τόσο του ιδίου όσο και
της εποχής όπου έζησε. Το βασικότερο
του όμως κίνητρο, το βασικότερο μεταξύ
άλλων εκ των κινήτρων προς γραφή και
συγγραφή, είναι η ενσυναίσθηση για τον
συνάνθρωπο
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Είναι το
νοιάξιμο του γονιού προς το παιδί, του
δασκάλου προς τον μαθητή του, προς τούτο
και δεν ασχολήθηκε μοναχά με την ποίηση
ή την πεζογραφία μα και με κάθε είδος
του λόγου και τρόπου όπου θα μπορούσε
να προσεγγίσει διδακτικά την ψυχή του
αναγνώστη του, να τον μετουσιώσει σε
κοινωνό των σκέψεων του, να τον καταστήσει
αμέσως έπειτα σε σκυταλοδρόμο προς τον
διπλανό του. Να του μεταγγίσει εν ολίγοις
την διάθεση του αυτή του να προσφέρει,
να εξελίσει ο καθένας τον καθέναν με
σκοπό την άνοδο ατόμων και κοινωνίας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Δυσυχώς ή
ευτυχώς, δεν δύναται κανείς να γνωρίζει
τι μπορεί να σκέπτονταν οι ίδιοι οι
λογοτέχνες του οποίους εμεις οι μετέπειτα
προσλαμβάνονυσε τις παραστάσεις τους
τις διατυπωμένες στο χαρτί για τον ίδιο
τον εαυτό τους. Πιστεύω όμως πως πολλοί
εξ αυτών των ανθρώπων για τους οποίους
εμείς σήμερα νιώθουμε την ελάχιστη αυτή
ηθική και πνευματική υποχρέωση να
αναφερθούμε με μερικές γραμμές σε ένα
δικό μας κομμάτι χαρτί ως ένα άτυπο <span lang="en-US">in
memoriam </span>υμνητικό προς την φυσική και
λογοτεχνική τους παρουσία και περιουσία
την οποίαν μας άφησαν να διαχειριστούμε
κατά πως ο καθείς μας θεωρεί πως πρέπει,
δεν θεωρούσαν πως εκείνη την στιγμή που
έγραφαν, έγραφαν συνάμα και ένα κομμάτι
της ιστορίας των νεοελληνικών μας
γραμμάτων.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πιστεύω δέ,
πως αν ο βασικός τους σκοπός θα ήταν
κάτι τέτοιο, ήτοι απο μιά πρόσκαιρη
φίλαυτο διάθεση ορμώμενοι, δεν θα
θεωρούσε κανείς απο εμάς όλους εκείνους,
ανθρώπους άξιους λόγου για το σήμερα.
Ανθρώπους για τους οποίους θα έπρεπε
εμείς να γράφουμε και κάποιοι να διαβάζουν
αυτά που γράφουμε για αυτούς. Πιστεύω
ακράδαντα πως εκείνοι οι πραγματικοί
άνθρωποι του πνεύματος που πρωτοσκάλισαν
δειλά τα γράμματα και τον ποιητικό λόγο
(ο οποίος κατά κύριο λόγο με αφορά) σε
αυτόν τον τόπο, έγραφαν με το μυαλό τους
καρφωμένο πέρα απο την δική τους
πραγματικότητα, έγραφαν με την νόηση
τους προσηλωμένη εμπρός σε ένα αιώνιο
και αέναο παρόν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και αυτό το
αιώνιο αέναο παρόν και η ευθύνη που
γεννάται προς όσους τους διαβάσουν στις
επόμενες δεκαετίες, στους επόμενους
αιώνες του ανθρώπινου χρόνου δίχως
αυτοί να μπορούν να διακρίνουν τα πρόσωπά
τους (και αναμεταξύ αυτών όλων των
επομενων και τα δικά μας πρόσωπα των
ανθρώπων του παρόντος κόσμου), είναι
αυτό το συγκεκριμένο γεγονός, το οποίον
τους ώθησε στο να ασχοληθούν με τα
μεγάλα, τα πανανθρώπινα, τα διαχρονικά
και διατοπικά της ανθρωπότητας, ζητήματα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αν επιθυμείς
να παραμείνεις στην αιωνιότητα, κατέγραψε
το παρόν. Το παρόν όμως με έναν τρόπο
πέρα απο το παρόν. Και για να μιλήσω
παραδειγματικά, καταλήγοντας αυτήν την
μικρή γενικόλογη αναφορά στο έργο ενός
Δροσίνη, αναφορά ή οποίοα δεν επιμόνως
δεν ασχολήθηκε με βιογραφικά στοιχεία
παρά μόνον με την αύρα του λογοτέχνη
αυτού επάνω στην ψυχή μου ως δέκτη –
αναγνώστη, κάτι σαν μικρά ερμηνευτική
βιογραφία θα το έλεγε κανείς, θα πώ μόνον
ένα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κάθε φορά που
αντικρίζει ο καθένας απο εμάς τώρα ή
στο μέλλον (τα πρόσωπα που και εμείς
δεν θα δούμε ποτέ), σε στιγμές αναπολήσεως,
σε στιγμές ηρεμίας, σε στιγμές
αποστασιοποίησης απο το τετριμμένο,
συντριπτικό ενίοτε για τις ψυχές παρόν,
μιάν ανθισμένη αμυγδαλιά, τότε ο Δροσίνης
θα χαμογελά γλυκά απο εκεί εις το επέκεινα
όπου βρίσκεται.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τότε ο σκοπός
εκείνος, ο του αγνώστου συνθέτη μας
γνωστού στιχοπλόκου (αναφέρομαι φυσικά
στον ίδιο τον Δροσίνη), της «ανθισμένης
αμυγδαλιάς», την οποίαν γράφει για την
εξαδέλφη του Δροσίνα Δροσίνη, θα ακούγεται
απόμακρη, κάπου απο το υπερπέραν, νοερά,
γλυκύτατα, υπέροχα, μεταφέροντας τον
άνθρωπο προς άλλα ύψη, άλλα ήθη, άλλες
σκέψεις λεπτότατες, προς ψυχοτοπία όπου
εκεί εδράζεται στην πραγματική του
ουσία, το ανώτερο εγώ..Το εγώ το οποίο
οφείλουμε πάντοτε να θέτουμε ως πρότυπο
ζωής. Και πρότυπο πραγματικής, ουσιώδους
προσωπικής επιτυχίας και ευδαιμονίας.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-38060561861406923452023-02-24T16:31:00.000+02:002023-02-24T16:31:20.411+02:00Νέα Αθηναΐκή σχολή. Ένα φωτεινό μετέωρο για το σήμερα. <p>
</p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει
ο <b>Πάνος Χατζηγεωργιάδης </b>
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Φιλολογικού Συλλόγου «<b>ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ</b>»</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της
<b>Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
</b>
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik46CHZyPw6jP5RZeMvfY7yXZpqtpwaXKdFLoy7PsepQcGbGHdG4UCjx6NpbdlpyKlsONIpqYGWnz8ay-0om_sDYeihk0l9PkqWFlmRRf8qbb6dVLrHnVSIFj9yDr8HvnMw6OeD18dXsjaQqF0YSKSxgGGciIV8AD1q6gfmSeFJ8v36ljJCAbtSdyTMw/s320/%CE%97%20%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="240" data-original-width="320" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik46CHZyPw6jP5RZeMvfY7yXZpqtpwaXKdFLoy7PsepQcGbGHdG4UCjx6NpbdlpyKlsONIpqYGWnz8ay-0om_sDYeihk0l9PkqWFlmRRf8qbb6dVLrHnVSIFj9yDr8HvnMw6OeD18dXsjaQqF0YSKSxgGGciIV8AD1q6gfmSeFJ8v36ljJCAbtSdyTMw/w477-h358/%CE%97%20%CE%9D%CE%AD%CE%B1%20%CE%91%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%AE%20%CE%A3%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE%20%CF%83%CF%84%CE%B7%20%CE%9D%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1.jpg" width="477" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><br />
<p></p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σε αμέσως
προηγούμενο κείμενο μου, μιά αναφορά
στους πρωτομάστορες του ποιητικού
λόγου, στην αμέσως μετεπαναστατική
Ελλάδα η οποία αναζητούσε εναγωνίως
την ταυτότητα της και διαμέσου των
γραμμάτων, αναφέρθηκε ως εντελώς γενικά
στην προσπάθεια εκείνων των πρωτοπόρων,
οι οποίοι έδρασαν σε εποχές τόσο μακρινές
απο την δική μας, με μέσα πρωτόλεια μα
με διάθεση να διαμορφώσουν ένα πολιτιστικό
πρόσωπο όπου θα μπορούσε να σταθεί
αξιοπρεπώς στον νέο κόσμο που έρχονταν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η αναφορά μου
αυτή, είχε το περισσότερο τον χαρακτήρα
μιάς ηθικής υποχρέωσης προς όλους
εκείνουν οι οποίοι σήμερα είναι στην
πλειοψηφία τους λησμονημένοι και η
μοναδική αναφορά στο όνομα τους, συμβαίνει
είτε απο σημερινούς μελετητές της εποχής
τους, είτε απο κάποιους ανθρώπους ως ο
υποφαινόμενος, ο οποίος τους θεωρεί
πολύ σηαντικούς όσον αφορά την διαμόρφωση
της έννοιας του ποιητικού λόγου, σε μιά
χώρα η οποία έχει χάσει απο πολύ καιρό
τον δρόμο της (αν και ποτέ ακολούθησε
έναν δικό της δρόμο, είναι η πικρή
αλήθεια) στα λογοτεχνικά πράγματα με
ύστατη και τρομερή συνέπεια, την σχεδόν
αποστροφή της μεγάλης μερίδας του λαού
μας για όλα αυτά που ονμάζουμε νεοελληνικά
γράμματα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μπορεί όλοι
αυτοί λοιπον σήμερα και λόγω του εμποδιου
της γλώσσας που χρησιμοποίησαν, να
παραμένουν στις σκονισμένες προθήκες
βιβλιοθηκών και να αποτελούν σχεδόν
μουσειακό αντικείμενο μελέτης και
έκθεμα εντελώς ξένος με τις δικές μας
παραστάσεις, όμως τούτο δεν συμβαίνει
(τουλάχιστον σε αυτόν τον βαθμό) με την
νέα Αθηναΐκή σχολή. Όσους δηλαδή
λογοτέχνες έγραψαν και έδρασαν
ποικιλοτρόπως επηρεάζοντας και το
κοινωνικό γίγνεσθαί της εποχής τους,
εξάλλου οι περισσότεροι είναι και
γέννημα της εποχής τους με τις τόσες
αλλαγές απο τα 1880 ως και τις απαρχές του
προηγούμενου αιώνα με κύριο εκπρόσωπο
και “γενάρχη” τον Κωστή Παλαμά.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Το με διαφορά
φάσης ως μεταγγίστηκε απο την Ευρώπη,
κίνημα του Ρομαντισμού ήδη απο το δεύτερο
μισό του 19ου αιώνα, πέφτει σε μιά βαθύτατη
παρακμή, υφολογικά, θεματολογικά,
μορφωλογικά και γενικότερα ποιοτικά
σε σημείο ώστε οι ίδιοι οι ποιητές της
πρώης εκείνης σχολής οι πριν τα 1880, να
εμπαίζουν το κατάντημα της ποίησης. Όλα
τούτα τα οποία συντελούνται στα
νεοελληνικά γράμματα, μαζί με την
δυναμική όπου αναπτύσει η δημοτική
γλώσσα έναντι της καθαρεύουσας, κάτι
που θα καταλήξει στο περίφημο “γλωσσικόν
ζήτημα”, καταδυκνείουν εμφανώς πως η
αλλαγή, ο συντονισμός με την κοινωνία
εκ μέρους των λογίων αποτελεί οχι μόον
μιά αδιόρατη ηθική υποχρέωση, αλλά και
ένα επιβαλλόμενο εκ των συνθηκών,
καθήκον.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Πέρα λοιπόν
απο το μεταβατικό εκείνο στάδιο όπου ο
ποιητικός λόγος περνά απο την καθαρεύουσα
στην δημοτική και αυτό αντικατοπτρίζεται
και στην λογοτεχνική παραγωγή της
εποχής, έρχεται ο καιρός όπου ο νέος
αυτός φέρελπις “θίασος” των λογίων
των μετά το 1880, έρχεται για να επιβληθεί
στα γράμματα και να απλώσει τον ποιητικό
λόγο στην μεγάλη κοινωνία με όργανο
του, την δημοτική γλώσσα. Γλώσσα κατανοητή,
εύληπτη απο τον λαό, μιά κατάσταση που
θα έλεγε κανείς γεφυρώνει το χάσμα
αναμεταξύ πνευματικών ανθρώπων και
απλών ανθρώπων της καθημερινότητας,
και τότε ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας
αρχίζει να αναπτύσεται, ο οποίος τόσο
λείπει στις μέρες μας και συντελλεί
πάρα πολύ στην πολιτισμική ασυνέχεια
που παρατηρείται και σήμερα. Ιδιαιτέρως
θα έλεγε κανείς, σήμερα.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η χορεία λοιπόν,
όλων εκείνων των σημαντικών μορφών του
Παλαμά, του Δροσίνη, του Σουρή βεβαίως,
του Πολέμη μα και πόσων άλλων σημαντικότατων
ποιητικών φωνών εκείνης της δεύτερης
εποχής που τέμνει και καθορίζει τον
ποιητικό λόγο στην Ελλάδα, η εποχή της
πνευματικής της ενηλικίωσης θα έλεγε
κανείς παρασταίνοντας την ιστορική
αυτή περίοδο με την ζωή ενός και μόνον
ανθρώπου, χαράζει βαθύτατα στην συλλογική
ψυχή και καθορίζει δίχως καμιά αφμιβολία
τον ορισμό του τι μπορεί να σημαίνει
ποίηση για μια χώρα και μια κοινωνία.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Οι ποιητές
εκείνης της συγκεκριμένης γενιάς,
έρχονται για να μείνουν. Δεν αποτελούν
μοναχικούς στοχαστές που προσπαθούν
σε μιά γλώσσα σχεδόν μη αντιληπτή απο
τον πολύ κόσμο να περάσουν τα όποια
μηνύματα τους, αλλά τουναντίον με την
δημοτική ως κύριο όπλο και γλωσσικό
όργανο τους μα και με το μεγάλο τους
ταλέντο, καθοδηγούν , διδάσκουν,
περιγράφουν συναισθήματα, οραματισμούς
κοινωνικούς και πατριωτικούς, χαμογελώντας
με ύφος σκωπτικό, στην ανωριμότητα και
την γελοιότητα του καιρού τους που όπως
σε κάθε εποχή ενυπάρχει εντός της
κοινωνίας και γενικώς προσδίδουν στην
κορώνίδα της λογοτεχνικής έκφρασης που
θεωρώ πάντοτε την ποίηση, την αξία και
την σημασία που θα πρέπει να έχει για
όλους και κυρίως τους αναγνώστες –
δέκτες, την θέση που της αξίζει.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Έτσι δημιουργούνται
αριστουργήματα γραμμένα σε καθαρή
δημοτική. Έτσι περνιέται το σαφές μήνυμα
πως η λογοτεχνία και ιδιαίτερα η ποίηση,
δεν είναι προνόμιο των λίγων, αλλά
απόλαυση των πολλών, έτσι ο λαός βρίσκει
τον ακριβή εκφραστή του σε οτι θα ήθελε
να πεί ο ίδιος αλλά είτε δεν μπορεί να
το εκφράσει, είτε δεν μπορεί ίσως ακόμη
ακόμη και να το διανοηθεί. Και είναι
αλήθεια πως εκείνη η δεύτερη σχολή για
τον ποιητικό λόγο στην αμέσως
μετεπεναστατική Ελλάδα, είναι μία απο
τις μοναδικές στιγμές όπου ο λαός και
το πνεύμα συνταυτίζονται, η μεταξύ τους
διαφορά κατανοήσεως και συναντιλήεψεως
γεφυρώντεται στέρα και δίχως καμά
αμφιβολία. Και ίσως αυτό πέρα απο την
όποια αριστουργηματική όντως γραφή,
είναι και θα είναι το κυρότερο επίτευγμα
όλης αυτής της γενιάς των νέων τότε
λογοτεχνών οι οποίοι δίδαξαν ήθος,
ευπρέπεια έκφρασης, μεγαλοσύνη και
επιβλήθηκαν με την αξία τους η οποία
μόνον ως δεδομένη δύναται να θεωρείται
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αργότερα
δυστυχώς τούτο το αγεφύρωτο κενό θα
επανέλθει. Ο λαός θα ξεχωρίσει απο το
πνεύμα και πάλι στις επόμενες δεκαετίες
και ιδιαίτερα σήμερα η λεγόμενη
θολοκουλτούρα θα έρθει να θολώσει έτι
περαιτέρω τα νερά μιάς κατάστασης
βαλτώδους εδώ και πάρα πολλά χρόνια,
ιδιαιτέρως στα ποιητικά μας πράγματα.
Κατάστασης η οποία συμπεριφέρεται στον
λαό ως “πλέμπα” η οποία αδυνατεί να
κατανοήσει τα δήθεν βαθυστόχαστα νοήμτα
των δήθεν πνευματικών ανθρώπων. Και
είναι τούτη η μεγάλη μας ευθύνη στην
οποίαν επιμένω πάντα με μιά τάση σχεδόν
εμμονική. Το πως θα επαναγεφυρώσουμε
και θα πληρώσουμε, το πολιτισμικό μας
κενό με όσους δεν γράφουν και όσους δεν
διαβάζουν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Διότι αυτό που
θα πρέπει να απασχολεί όλους εμάς που
γράφουμε και που διαβάζουμε στις μέρες
μας, δεν είναι όσοι μας διαβάσουν, και
μας ακούνε στις ολιγάριθμες συνήθως
παρουσιάσεις των βιβλίων μας και στις
μικρές ομηγύρεις των ανθρώπων που μας
ακολουθούν, αλλά οσοι δεν μας διαβάζουν
και δεν μας παρακολουθούν επουδενί
λόγο. Και γιατι δεν μας διαβάζουν.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Όσοι εκ των
πνευματικών ανθρώπων του σήμερα αναζητούν
πράγματι ειλικρινείς απαντήσεις σε
τούτο το πολιτισμικό μας χάσμα, ας ψάξούν
πίσω στην λογοτεχνική μας ιστορία, το
τι έπραξαν και το πως κινήθηκαν όλα
τούτα τα φωτεινά μετέωρα της νέας
Αθηναΐκης σχολής.. Ίσως εκεί να υπάρχει
το κλειδί που να ξεκλειδώνει τα προβλήματα
των καιρών μας όσον αφορά το βαθύτατο
λογοτεχνικό τέλμα στο οποίο έχουμε
καταπέσει, πρωτίστως εμείς οι δήθεν
πνευματικοί άνθρωποι του καιρού μας,
οι οποίοι δυστυχώς, δυστυχέστατα, ουδεμία
σημασία φαίνεται να έχουν για την μεγάλη
μας κοινωνία.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p> </p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-25978756774304829602023-02-24T15:59:00.003+02:002023-02-24T15:59:32.783+02:00Ποιητικές φωνές του Μεσοπολέμου. Η περίπτωση της Μαρίας Πολυδούρη<p>
</p><p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει
ο Πάνος Χατζηγεωργιάδης
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του
Φιλολογικού Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της
Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjtlf--IBPm9vVPsAw6xCP8-1JeN14rXe8avd0r-FkE16AJJcE4O8l7Il0BcL7mU_wcZx_zSfp0AFmA0gVOL5vM5FixrDajK5OXO6qFY8vdKhm9sSTTXOSIIX13EwMmHnlrYL_pQeDlxrg1Hm4mlfPwUhbXrKmWmWNQZ2twn_bPH8sad6l18_XUbzVUtA" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="755" data-original-width="440" height="691" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjtlf--IBPm9vVPsAw6xCP8-1JeN14rXe8avd0r-FkE16AJJcE4O8l7Il0BcL7mU_wcZx_zSfp0AFmA0gVOL5vM5FixrDajK5OXO6qFY8vdKhm9sSTTXOSIIX13EwMmHnlrYL_pQeDlxrg1Hm4mlfPwUhbXrKmWmWNQZ2twn_bPH8sad6l18_XUbzVUtA=w403-h691" width="403" /></a></div><br /><br />
<p></p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Για ακόμη μία
φορα και εφόσον έπεσαν λίαν προσφάτως
στα χέρια μου τα άπαντα της Μαρίας
Πολυδούρη απο τις εκδόσεις ΑΣΤΑΡΤΗ,
αισθάνομαι αυτή την αδιόρατη ανάγκη
του να μιλήσω εκ νέου για μία απο τις
πλέον συγκινητικές λογοτεχνικές
παρουσίες του μεσοπολέμου, μία μορφή
των νεοελληνικών μας γραμμάτων η οποία
πάντοτε με προσκαλεί και με προκαλεί
να ανασκάψω το έργο της, την φωνή της
Μαρίας. Της Μαρίας Πολυδούρη.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η Μαρία, χάριν
ενός λόγου δίχως περαιτέρω επεξήγηση,
αποτελεί για τον υποφαινόμενο, ένα
πρόσωπο οικείο. Ένα πρόσωπο που δεν θα
έλεγε κανείς πως επιδίωξε ιδιαίτερα
την προβολή της ως λογοτέχνιδος, μα που
τα έφερε ή ζωή και η μοίρα της, να μείνει
ως ένα λαμπρό μετέωρο στον νυκτερινό
ορίζοντα των νεοελληνικών μας γραμμάτων,
μετέωρο που δεν χάθηκε μα παρέμεινε και
ακόμη παραμένει εμπρός στα μάτια μας,
να φωτίζει μία απο τις καλύτερες στιγμές
και τις καλύτερες των περιπτώσεων του
γυναικείου ποιητικού λυρισμού για την
χώρα μας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Είναι η αλήθεια
πως η Πολυδούρη, μία ακόμη λογοτεχνική
φωνή βγαλμένη μέσα απο την “παρακμιακή”
γενιά του μεσοπολέμου, που θα έλεγε
κανείς πως ανήκει στους ποιητές του
ύστερου συμβολισμού, συσχετίζεται
έντονα με τον βίο και την πολιτεία του
Κώστα Καρυωτάκη, του πλέον αναγνωρίσιμου
εκ των ποιητών αυτής της γενιάς και ίσως
και εκεί να οφείλεται η διατήρηση της
στην συλλογική μνήμη όσων ασχολούνται
με την ποίηση στην χώρα μας. Είναι όμως
αυτός ο συσχετισμός, ικανός απο μόνος
του να διατηρήσει την Πολυδούρη στην
λογοτεχνική μας επικαιρότητα ; Θεωρώ
πως οχι. Θεωρώ επίσης πως η Πολυδούρη,
υπήρξε αυτόφωτη ποιήτρια, με δικό της
προσωπικό ύφος που το όνομα της παραμένει
ακόμη ισχυρό ανάμεσα σε όσους γνωρίζουν
τα στοιχειώδη στον χώρο μας, μα το
περισσότερο ανάμεσα και σε ανθρώπους
που η ενασχόληση με την λογοτεχνία, δεν
είναι και η πρώτη προτεραιότητα ζωής.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η συγκεκριμένη
λογοτέχνιδα, μιά ακόμη συντετριμμένη
φωνή ανάμεσα στα εθνικά, κοινωνικά,
πολιτικά και λογοτεχνικά χαλάσματα που
δημιούργησε η εποχή της, τόσο στην
κοινωνία όσο και στις ψυχές των ανθρώπων
που την έζησαν και συν-διαμορφώθηκαν
με τα πράγματα του καιρού τους, υπήρξε,
(τουλάχιστον αναφορικά με την γραφή
της), χαμηλών τόνων, τόσο χαμηλών όπου
σαν μιά “σιωπηλή κραυγή” διήλθε το
μικρό της του βίου ταξίδι των μόλις
εικοσιοκτώ ετών, σπάζοντας σε πολλά
επίπεδα τις νόρμες και τα στεγανά της
εποχής της, και σφραγίζοντας την ύπαρξη
και την υστεροφημία της με εκείνο τον
χαρακτηριστικό τόνο των ποιημάτων, του
ύφους και της γραφής της γενικότερα,
κάτι που ως τόνισα την αποδίδει σε εμάς
τους μεταγενέστερους ως κομμάτι ενός
συνόλου μεν, αυτό των ποιητών του
συμβολισμού μα και ως αυτόφωτη λογοτεχνική
παρουσία και οντότητα, που δεν αντιγράφει
κανέναν και τουναντίον θα έλεγε κανείς
πως δημιουργεί και δική της σχολή και
μιμήτριες, τόσο σύγχρονες της όσο και
μετέπειτα λογοτέχνιδες, συντελώντας
αποφασιστικά στην διαμόρφωση της
γυναικείας λυρικής ποίησης στην Ελλάδα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ο πρόωρος
θάνατος της που την βρίσκει σχεδόν
κορίτσι για τα σημερινά μας δεδομένα,
την βοηθά κατά έναν αδιόρατο και περίεργο
ως απο την ειμαρμένη καθορισμένο τρόπο,
στο να παραμείνει ανεπηρέαστη απο την
φθορά του χρόνου, η οποία στην περίπτωση
των λογοτεχνών δεν περιλαμβάνει μόνον
τον βιολογικό ξεπεσμό μα ενίοτε και τον
λογοτεχνικό τέτοιο. Και ναι η Πολυδούρη
παραμένει το αιώνιο σφόδρα ερωτευμένο
κορίτσι. Το κορίτσι που δεν πρόλαβε να
ζήσει, μα για όσο έζησε, έζησε με ουσία.
Αγάπησε, μα της αρνήθηκαν την αγάπη.
Τριγύρισε τον κόσμο, μα η μοναξιά της
μοναδική σύντροφος της απέμεινε,
ψυχοφθόρα αλλά και ζωοδότρα πηγή
έμπνευσης μα και καταστροφή συνάμα.
Αυτοκαταστροφή πολλές φορές.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η Πολυδούρη,
η γραφή της πιο συγκεκριμένα, είναι ένας
ύμνος στην μοναχικότητα. Μοναχικότητα,
το νόμισμα όπου πληρώνεται η μοναδικότητα.
Ο Καρυωτάκης δεν είναι παρά μόνον η
αφορμή. Η αφορμή στο να ξεχειλήσει απο
εντός της, οτι ευγενέστερο μπορεί να
κρύβει στην ψυχή του ένας άνθρωπος, την
αγάπη. Την αγάπη τόσο για πρόσωπα, όσο
και για την ζωή την ίδια. Και αυτό το
“αγάπης μετέωρο” που δεν βρήκε ποτέ
του την αγάπη στον κόσμο της ύλης, παρά
την δημιουργούσε και την κυνηγούσε μέσα
απο την δημιουργικότητα και τα γραψίματα
της, στέκει για όλους εμάς τους μετέπειτα
ως ένας φάρος μοναδικός. Φάρος όπου
βοηθά όλα τα υπόλοιπα σκαριά (τα δικά
μας σκαριά) που απλώνουν τα πανιά τους
μέσα στις θάλασσες του χρόνου, να
πορευτούν κατά τις επιταγές της ψυχής
τους, ενάντια σε κάθε όριο. Ενάντια σε
κάθε κονφορμισμό. Ενάντια σε κάθε είδους
“πρέπει”.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ο αδιέξοδος
έρως, είναι ο ένας εκφραστικός πόλος
της Πολυδούρη. Ο άλλος είναι σαφώς ο
αντικονφορμισμός που την διακρίνει οχι
τόσο ξεκάθαρος μας που υπάρχει. Η
Πολυδούρη αξίζει να διαβαστεί οχι μόνον
σε συνάρτηση με τον Καρυωτάκη, αλλά
αυτόνομα. Διαθέτει ειρμό, συναίσθημα,
λεπτότητα και ορισμένες κορυφές
γυναικείας λυρικής ποίησης. Κι αν ακόμη
και πολλά απο τα ποιήματα της δεν
διεκδικούν δάφνες τελειότητας και είναι
θαρρείς σκαρωμένα γρήγορα γρήγορα
(κάποιου είδους διαίσθηση για το σύντομο
της ζωής της ταξίδιον ; ποιός μπορεί να
ξέρει), επουδενί δεν χάνουν την δροσιά
τους. Η ατημέλητη μορφή των γραπτών της,
την εξαγνίζει. Την τοποθετεί, ίσως και
ασυναίσθητα (και τούτη είναι η δύναμη
του έργου της ακριβώς ή έστω ένα απο τα
δυνατά της σημεία, τι οξύμωρον μιά
αδυναμία φιλολογική να καθίσταται
δύναμη ανθρώπινη), ως μιά ωραία, ευγενική,
συμβολή στο οικοδόμημα της λογοτεχνίας
μας που απο τη βάση του ως τα σήμερα
χτίστηκε με όνειρα, αίμα ψυχής,
απογοητεύσεις μα και πολύ πολύ αγάπη
ειλικρινή για το κάθε τι σε αυτόν τον
κόσμο που μας περιβάλλει.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν ξέρω τι
αίσθηση μπορεί να είχε η Πολυδούρη για
τον εαυτό της τον ίδιο. Δεν ξέρω τι
αίσθηση μπορεί να έχει ένας δημιουργός
ο ίδιος για το δικό του έργο. Θαρρώ πως
καμιά συναίθηση είχε για το πως εκείνη
την ώρα που έβρεχε με δάκρυα το ταπεινό,
φτωχό της ημερολόγιο με τις λίγες σελίδες
του χαρτιού, καμιά συναίσθηση δεν είχε
για το οτι έγραφε ένα μικρό ή μεγάλο
μέρος της λογοτεχνικής μας ιστορίας.
Καμιά συναίσθηση δεν έχει κανείς μεγάλος
για την μεγαλοσύνη του έργου του, αυτό
είναι το μόνο σίγουρο. Και σαν το
μεγαλύτερο παράσημο για το έργο της
Πολυδούρη, θεωρώ εκείνη την συζήτηση
που είχα κάποτε με μιά νέα της εποχής
μας, η οποία στην ερώτηση μου “Παιδί
μου, τι σου αρέσει απο την ποίηση μας
σήμερα ;” μου απήντησε ευθαρστώς και
ανυπόκριτα, “Κύριε για το σήμερα δεν
ξέρω κανέναν. Εγώ διαβάζω Πολυδούρη”.
Κι αν ο Μάρκος Αυρήλιος είχε κάποτε
τονίσει πως “οι πράξεις μας αντηχούν
στην αιωνιότητα', κάτι τέτοιο πιστεύω
σαφώς, θα εννοούσε.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η Πολυδούρη
οφείλει και πάλι να διαβαστεί αυτόνομα.
Αυτήν την ακράδαντη πεποίθηση έκτισα
διαβάζοντας το έργο της στο σύνολο του.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p align="CENTER" class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p> </p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-75343942745189487752023-02-16T13:22:00.001+02:002023-02-16T13:22:21.083+02:00Η νεκροφιλία ως ψυχική διάθεση με αφορμή την λογοτεχνία και την ζωή του 19ου αιώνα και ως αρχέτυπική συμπεριφορά<p>
</p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipLcycZMzzFEHjvAnl8HfjutPNiLf1_C0W9zkWGDOSozQ5PJbtm8JvQ9zYLhaHaKriOwMTGCXfAb9W4nGeSOVo_Myy2JT_tXkTk7_P66ScB8PLtUpGmNNX2QejzLMmzK3MQ8kFjdFlgBk-i6WP5OqkOXsUjxNNinBYgqSVpY81RQWrKbVsdHY2HFYcHA/s1170/Edgar-Allan-Poe-Boston-Baltimore_1301579944_105012997_1200x675-1170x658.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="658" data-original-width="1170" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipLcycZMzzFEHjvAnl8HfjutPNiLf1_C0W9zkWGDOSozQ5PJbtm8JvQ9zYLhaHaKriOwMTGCXfAb9W4nGeSOVo_Myy2JT_tXkTk7_P66ScB8PLtUpGmNNX2QejzLMmzK3MQ8kFjdFlgBk-i6WP5OqkOXsUjxNNinBYgqSVpY81RQWrKbVsdHY2HFYcHA/w516-h290/Edgar-Allan-Poe-Boston-Baltimore_1301579944_105012997_1200x675-1170x658.jpg" width="516" /></a></div><br /><p></p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Γράφει ο <b>Πάνος
Χατζηγεωργιάδης </b>
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του Φιλολογικού
Συλλόγου «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ»</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της Εθνικής
Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Είναι αλήθεια
πως το ζήτημα το οποίο καλείται να
ασχοληθεί το συγκεκριμένο εντελώς
συνοπτικό και γενικόλογο άρθρο γνώμης,
αποτελεί ένα κοινό, το κοινότατο ίσως
ταμπού. Η νεκροφιλία αποτελεί πράξη
απεχθή για την συντριπτική πλειοψηφία
του κόσμου που μας περιζώνει και φυσικά
θεωρείται ως μία έκνομη συμπεριφορά
ηθικώς και πόσο μάλλον νομικώς, αλλά
πρωτίστως για τον υποφαινόμενο ηθικώς.
Τυπικά ορίζεται ως η (σαρκική) ασέλγεια
απέναντι σε έναν νεκρό και η σκέψη της
και μόνον, κάνει τους περισσότερους να
αποστρέφουν την κεφαλή προς άλλο σημείο
του ορίζοντα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Συνθέτοντας
την νέα μου ποιητική εργασία, “<b>ΣΚΙΕΣ
ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ</b>”, η οποία θέλησα να είναι
ομόηχη ως τίτλος με τον εμβληματικότερο
τίτλο που διάβασα ποτέ σε ποιητική
συλλογή, την “ΗΧΩ ΣΤΟ ΧΑΟΣ” της Πολυδούρη,
την οποία αφιερώνω αποκλειστικά στον
“άρχοντα του τρόμου”, αμερικανό ποιητή
και πεζογράφο Ένγκαρ Άλαν Πόε και
ξαναδιαβάζοντας τον τώρα σε μιά μέση
ηλικία (άραγε πως χαρακτηρίζει κάποιος
την μέση ηλικία ως μέση ηλικία μιάς και
δεν γνωρίζει κανείς το πότε θα πεθάνει),
συνειδητοποιώ πως το γενικότερο αίσθημα
του τρόμου και της ενίοτε νεκροφιλικής
διάθεσης, διαπνέει οχι μόνον τον Πόε
αλλά και όλη την Βικτωριανή εποχή όπου
εκείνος έζησε και έδρασε.. Θαρρείς πως
αυτό το διάστημα ο Πόε ξανάρθε απο τον
κόσμο των σκιών, μου κράτησε το χέρι και
μου έδειξε ένα κομμάτι της εποχής του
και εγώ ως αντίδωρο του έγραψα αυτά τα
δεκατρία νέα ποιήματα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" lang="en-US" style="margin-bottom: 0cm;"><b>POST
MORTEM PHOTOGRAPHY</b></p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Στην μακρινή
εκείνη εποχή συνηθίζονταν απο όποιον
μπορούσε να το πράξει οικονομικώς και
ως διάθεση, μιάς και η φωτογραφία
αποτελούσε τότε μιά νεότατη ακόμη
τεχνολογία, το να φωτογραφίζονται οι
νεκροί δίπλα στους συγγενείς τους ή και
μόνοι και ορισμένες φορές με διάφορες
τεχνικές να στηρίζονταν τα πτώματα με
ειδικούς τρόπους ώστε να δείχνουν
ζωντανοί. Πρακτικές όπου σήμερα θεωρούνται
αποτρόπαιες και φρικώδεις, τότε ήταν
κάτι εντελώς συνηθισμένο ή προκειμένου
να μην είμαι αφοριστικός, αρκετά
συνηθισμένο.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Φανταστείτε
δέ πως για πολλούς νεκρούς, αυτή η
μοναδική φωτογραφία του πτώματος τους,
υπήρξε και η μοναδική της ζωής τους η
οποία όμως πάρθηκε...μετά θάνατον.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σήμερα, κάποιος
που διαβάζει αυτές τις γραμμές θα
τολμήσει να ρωτήσει “Μα τι είναι όλα
τούτα ;” Κι όμως, εκείνη την μακρινή
εποχή, η φωτογραφία που σήμερα θεωρείται
ένα τίποτα, ήταν ίσως η έξοδος απο την
ανυπαρξία, αν οχι για τον ίδιο τον νεκρό
πάντως σίγουρα για τους οικείους του ή
καλύτερα ή διατήρηση σε κάποιο βαθμό
της ύπαρξης του, του γεγονότος πως κάποτε
υπήρξε ανάμεσα μας τους/μας.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Δεν διαπνέει
λοιπόν μόνον την λογοτεχνία (κυρίως του
εξωτερικού) αυτή η νεκροφιλική διάθεση,
αλλά μιά ολάκερη κοινωνία του τότε.
Σήμερα δέ,στον αιώνα του απόλυτου υλισμού
όπου η φωτογραφία είναι κάτι που ο
καθένας μπορεί να έχει στην διάθεση του
εξαιρετικά εύκολα, σε μιά κοινωνία η
οποία φοβάται τόσο το να ζήσει όσο και
το να πεθάνει και που θεωρεί την ζωή
δεδομένη και τον θάνατο ως ένα μακρινό
απώτατο αποτρόπαιο μέλλον, όλα τούτα
τα τόσο στο παρελθόν της ανθρώπινης
ιστορίας χρονικά, μας μοιάζουν αδιανόητα
και εντελώς απαράδεκτα. Μας μοιάζουν
αλλόκοσμα, κι όμως αυτός ο κόσμος υπήρξε
κάποια στιγμή, ακόμη και αν σήμερα
μνημονεύεται απο ελάχισους για λόγους
ευνόητους.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ορισμένα λοιπόν
διαβάσματα μου, καθώς και η μελέτη μιάς
παλιότερης εποχής με ώθησαν στο να
αρχίσω να σκέπτομαι το γιατι. Να εντρυφήσω
ακριβώς σε αυτό το γιατι. Το γιατι κάποιος
να θέλει να φωτογραφηθεί με έναν νεκρό.
Να θέλει να διαβάσει ή να παρακολουθήσει
μία εκπομπή για φαντάσματα, νεκρούς,
βρυκόλακες, το περίφημο “μετά”, το
επέκεινα της ύπαρξης ή να παρακολουθήσει
τις θεματολογικά σχετικές ταινίες. Τι
είναι αυτό που ωθεί το εσώτερο εγώ μας
προς μιάν τέτοια (αποκλίνουσα για τα
σημερινά δεδομένα, αλλά δεδομένη σχεδόν
κάποτε και ποιός ξέρει τι μας επιφυλάσσει
το μέλλον ατομική και κοινωνική
συμπεριφορά).
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και η απάντηση
κατά την προσωπική μου άποψη την οποίαν
πάντοτε πρωτίστως και ευθαρσώς καταθέτω,
είναι πως το εσώτερο εγώ μας τρέφεται
απο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Ένστικτό το οποίο ενυπάρχει σχεδόν σε
όλα τα πλάσματα τα οποία έχουν συνείδηση
του εαυτού και της ύπαρξης τους, με την
μόνη διαφορά πως στον άνθρωπο
ανατροφοδοτείται διαρκώς, διότι ο
άνθρωπος ως φύση, ως νοήμων φύση, γράφει,
σκέπτεται και αναλύει την ζωή σε βαθμό
εξαιρετικά πολύπλοκο, διότι με αυτόν
τον τρόπο προσπαθεί αενάως και αιωνίως
να την κατανοήσει δίχως ποτέ του να το
καταφέρνει επαρκώς.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η φωτογράφιση
με κάποιον προσφάτως εκλιπόντα νεκρό,
η αναφορά στην νοσταλγία του τάφου που
ίσως μοιάζει ενδόμυχα με την νοσταλγία
για την πηγή της ύπαρξης μας, το πουθενά
που προυπήρχε του τώρα της ύπαρξης μας
του “εγώ”, τα διάφορα “φαντάσματα”
μας, που δεν είναι άλλα απο τα γεννήματα
του υπετροφικού μας εγώ, δεν είναι άλλο
τίποτε απο μιά διαφορετική (αποκλίνουσα
θα την έλεγε κάποιος θιασώτης του
πολιτικώς ορθού) έκφραση αυτού ακριβώς
του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ο άνθρωπος
τρέμει εμπρός στην ιδέα της ανυπαρξίας
όταν πεθάνει. Φοβάται σφόδρα ως φυγόπονος
φύση, το επέκεινα, την αλλαγή της
συνειδητότητας του, το “ξεβόλεμα” του
θανάτου, το να καταστεί κάποια μέρα
παρελθόν το οποίο δεν θα θυμάται πλέον
κανείς. Ως εκ τούτου, προσπαθεί να
διατηρήσει γύρω του την ψευδαίσθηση
της ζωής ακόμη και ανθρώπων που πλέον
δεν βρίσκονται πιά στη ζωή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κάποτε μπορεί
περισσότερο ανοικτά ως λόγου χάριν με
το κοινωνικό φαινόμενο που προανέφερα
την <span lang="en-US">post mortem photograpghy, “</span>μεταθανάτιας
φωτογραφίας” των μέσων του 19ου αιώνα
και άλλοτε πιο κρυφά, πιο αδιόρατα όπως
όλες αυτές οι ιστορίες που σκαρώνουμε
εμείς όσοι γράφουμε για όσους θέλουν
να μας δούν, να μας ακούσουν και να μας
διαβάσουν όπως κάποτε γύρω απο την ζεστή
γωνιά του τζακιού στο χωριό μιά γιαγιά
κι ένας παππούς συνήθιζαν να λένε
ιστορίες. Γιατι τι διαφορετικό είμαστε
όλοι εμείς οι γραφιάδες απο ανθρώπους
που λένε ιστορίες στους άλλους.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αυτές οι
ιστορίες λοιπόν στην λογοτεχνία, οι
ιστορίες τρόμου, η νεκροφιλική,
ερασιθάνατος προσέγγιση πέρα απο το
οτι χρησιμοποιείται απο τους συγγραφείς
ώστε να διαφέρουν απο την νόρμα και το
“φυσιολογικό”, η καταθλιπτική διάθεση,
η έντονη μελαγχολία, θεωρώ πως αποτελούν
μαζί με το άλλο δίπολο τους το ερωτικό
στοιχείο, τις δύο βασικές πηγές έμπνευσης
που αρέσουν στον δέκτη, αναγνώστη, θεατή,
ακροατή.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Και είναι εδώ
σε τούτο ακριβώς το σημείο όπου ο πομπός
– συγγραφέας, ποιητής και ο δέκτης, οι
δύο αυτές ψυχοσυνθέσεις αλληλοδιαπλέκονται,
βρίσκουν τον κοινό τους παρνομαστή,
κλείνουν αυτό το ψυχοσυνθετικό κύκλωμα
στην εντέλεια.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Τελικά μας
αρέσει να αναφερόμαστε στους νεκρούς
ως “εις τα επέκεινα” οντότητες που
μπορεί και να υπάρχουν, μόνον και μόνον
για έναν σταθερό ως ο ήλιος που ανατέλλει
κάθε πρωί λόγο. Γιατι διαμέσου αυτής
της αναφοράς, συντηρούμε για όσο και
όπως αυτό είναι δυνατόν, το εγώ μας, την
ελπίδα οτι συνεχίζουμε να υπάρχουμε
είτε εμείς είτε οι αγαπημένοι μας σε
κάποιο άλλο κομμάτι του σύμπαντος, σε
κάποιο άλλο μέρος το οποίο δεν μπορούν
να συλλάβουν οι πεπερασμένες μας πέντε
(προς το παρόν) αισθήσεις.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Για ακόμη μιά
φορά εμπλέκετε εδώ λοιπόν το δικό μας,
το κατάδικο μας εγώ και μόνον μιάς και
θεωρούμε πως γύρω απο την ύπαρξη μας
σφυρηλατείται και υπάρχει όλο το σύμπαν.
Ακόμη μιά λάθος θεώρηση για το πως
λειτουργεί ο κόσμος, μία θεώρηση που
μας βολεύει ως ψυχοσύνθεση πάντα.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αρέσει τελικά
σε όλους μας αυτό το παιχνίδι όσο και
αν προσποιούμεθα οτι το σιχαινόμεθα,
οτι μας απωθεί. Αυτή η κατ αντιπαράσταση
εξέταση της ζωής και του θανάτου, εμπρός
στα μάτια μας, τα αυτιά και την ψυχή μας.
Και μας αρέσει διότι ως προείπα μας
προσδίδει ψυχικά την ελπίδα μιάς και
πιστεύουμε πως αν πιστέψουμε στην μετά
θάνατον ύπαρξη, θα μπορούμε εφόσον
ισχύει αυτό για τους άλλους να θεωρήσουμε
οτι ισχύει το ίδιο και για εμάς.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> Και η ελπίδα
(για να προβώ και σε ένα κάποιου είδους
λογοπαίγνιο το οποίο ταιριάζει στην
περίσταση, πεθαίνει πάντοτε τελευταία.
Αν πεθαίνει τελικά...</p>
<p> </p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-74557931815545876692023-02-09T17:11:00.004+02:002023-02-09T17:11:49.722+02:00ΟΙ ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgn3hLxVjGszl5g6ks47dNHedbLM0eF23T-J1eqyojQA8kaVGZhez8S6jhb4oYRLBdqFbF6YuEc1RgyJq_99Dh3jQOnqk2qlqdEi-PToO9QxuWSU4A3y18IhM0nJL0ghWOwntVwVlc1KZFTPkg_D_UCuIFPe9JjcJIarvoV7lZxmgj9uipOaGbOGW5KxA" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="229" data-original-width="160" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgn3hLxVjGszl5g6ks47dNHedbLM0eF23T-J1eqyojQA8kaVGZhez8S6jhb4oYRLBdqFbF6YuEc1RgyJq_99Dh3jQOnqk2qlqdEi-PToO9QxuWSU4A3y18IhM0nJL0ghWOwntVwVlc1KZFTPkg_D_UCuIFPe9JjcJIarvoV7lZxmgj9uipOaGbOGW5KxA" width="168" /></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi4LpNgR3DNYOVueHTSTWQrASvHltteu7i9Olj8eXx-QlGi7GkVsDv0FGhJ4tArqxYnND_vIZK652x_qt7FCwY0p3l1haa3ZoV_qh95XEEQIR_Oi4A1GUa8J6_MZpJ2rDfcPYyRapaeAF6bKo72aqBvUVVsYbKwtcEsBKbTmeYiLFpG899SEMRfj19Kow" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="235" data-original-width="160" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEi4LpNgR3DNYOVueHTSTWQrASvHltteu7i9Olj8eXx-QlGi7GkVsDv0FGhJ4tArqxYnND_vIZK652x_qt7FCwY0p3l1haa3ZoV_qh95XEEQIR_Oi4A1GUa8J6_MZpJ2rDfcPYyRapaeAF6bKo72aqBvUVVsYbKwtcEsBKbTmeYiLFpG899SEMRfj19Kow" width="163" /></a></div></div><br /><br /><p></p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"> </p><p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">(Μία αναφορά
στην Α Αθηναΐκή Σχολή)</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του Πάνου
Χατζηγεωργιάδη
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Του Φιλολογικού
Συλλόγου «<b>ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ</b>»
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">και της Εθνικής
Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αποτελεί δίχως
καμιά αμφιβολία αλήθεια πως μέσα στον
σύγχρονο ρυθμό της ποιητικής γραφής
στην Ελλάδα, πολλές φορές (αν οχι όλες)
λησμονούμε τα θεμέλια της. Τους ανθρώπους
που κλήθηκαν απο την μοίρα της εποχής
τους να πρωτοχαράξουν εικόνες ποιητικές
επάνω στο χαρτί (που στην εποχή τους
ακόμη κι αυτό ήταν σπάνιο και ακριβό)
και υπό το φώς των κεριών και της λάμπας
ενίοτε, άρχισαν να σχηματίζουν αυτό που
σήμερα ονομάζουμε με τόση ευκολία μέσων,
ποιητικό λόγο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Αποφάσισα σε
τούτο το κείμενο, μιάν γενική αναφορά
στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό εκείνο
θεμέλιο της αμέσως μετεπαναστατικής
Ελλάδας και οχι μιά αναφορά σε κάποιο
συγκεκριμένο πρόσωπο, διότι θεωρώ πως
κατ αναλογίαν η αναφορά μας δημοσίως
σε όλους αυτούς τους ελαχίστους τον
αριθμό μα οχι και εντελώς ξεπερασμένους
στις μέρες μας και ανάξιου λόγου, είναι
εντελώς αντιστρόφως ανάλογη της προσφοράς
τους.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Οτι σήμερα για
εμάς θεωρείται δεδομένο, εκείνη την
εποχή θεωρείτο ως και υπήρξε πρωτοποριακό,
πρωτόφαντο. Αποσυρθείτε για λίγο απο
την Ελλάδα του 2023 του τεχνικού πολιτιμού
(ο πολιτισμός ο πραγματικός είναι κάτι
εντελώς διαφορετικό) και με τα μάτια
σας κλειστά και την ψυχή σας δεκτική,
μεταφερθείτε νοερά τότε, εκεί στην
μακρινή εποχή όπου αναφέρομαι κοντά
διακόσια χρόνια πίσω στο παρελθόν. Μιά
Ελλάδα που ακόμη δεν είχε ξεπλύνει τα
αίματα απο μιάν επανάσταση που πρόσμεναν
ολάκερες γενιές Ελλήνων μα οι καιροί
δεν την επέτρεπαν, καταφέρνει να αποκτήσει
διαμέσου και των διεθνών συγκυριών μα
πιότερο ενός πεισματικού αγώνα, μιάν
κάποια μορφή αυτονομίας, έστω και τυπική,
ακόμη και ως προτεκτοράτο υπό την σκέπη
των μεγάλων δυνάμεων.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Ένα όνειρο που
έπαιρνε έστω και εν μέρει σχήμα και
μορφή. Συγκλονιστική κατάσταση απο μόνη
της. Κι αυτό το μικρό κρατίδιο του τότε
με το που άνοιξε τα μάτια του σε εκείνον
τον σκληρό κόσμο του 19 αιώνα (δίχως να
σημαίνει πως ο κόσμος αυτός δεν είναι
εξίσου σκληρότατος και σήμερα), ένιωσε
μαζί με τις πρώτες του βαθιές ανάγκες
ελεύθερες την μεγάλη ανάγκη, να μάθει
γράμματα. Κι οχι μόνον να μάθει γράμματα
χρηστικά που θα βοηθήσουν στην πρακτική
επιβίωση, αλλά να σκαλίσει οτι αισθάνονταν,
οτι έκρυβε κατάβαθα στην ψυχή του για
αιώνες. Είναι να αναρωτέται κανείς πως
βρήκε το κουράγιο και την διάθεση, έπειτα
απο τέτοιο τιτάνιο αγώνα για κάτι τέτοιο.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Μόνον και μόνον
λοιπόν, τούτες οι εικόνες οφείλουν να
μας συγκλονίζουν όλους εμάς τους
απογόνους όλων αυτών των ανθρώπων, τόσο
ως πολίτες όσο και ως ανθρώπους
πνευματικούς. Η αύρα λοιπόν όλου αυτού
του κόσμου που ερχόταν, απο πολύ μακριά
έπρεπε με κάποιον τρόπο να εκφραστεί
γιατι οχι και διαμέσου της ποίησης, της
κορωνίδους για εμέ του λογοτεχνικού
λόγου. Και ναι η ποίηση είναι η κορωνίς
του λογοτεχνικού μας λόγου, διότι ο
ποιητής αν είναι καλός, μπορεί να καταστεί
η ψυχή ενός ολάκερου λαού μέσα σε
ελάχιστες γραμμές και μερικούς
καλοδουλεμένους στίχους. Να καταστεί
ο εκφραστής τόσο μιάς εποχής, όσο και
όλων των αιώνων.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Βεβαίως τα
πράγματα εξ αρχής δεν ήταν εύκολα για
εκείνους τους μακρινούς πρωτοπόρους
των νεολληνικών μας γραμμάτων. Βεβαίως
και ο λαός είχε (και έχει ως σήμερα) άλλες
πιο βασικές ζωτικής σημασίας,
προτεραιότητες. Όμως ακόμη και μόνον
αυτή η ανάγκη για πνευματική ζωή, έστω
και αν αυτή η πνευματική ζωή δεν αφορούσε
παρά ελαχίστους τις πρώτες μέρες της
ανεξαρτησίας (έστω και τυπικής επιμένω)
καταδυκνείει σαφώς, πως το ζήτημα άρχισε
ήδη να ωριμάζει, η νεοελληνική κοινωνία
άρχιζε να αναπτύσει ένα κάποιο ενδιαφέρον
ΚΑΙ για την πνευματική ζωή. Και τούτο
ήταν εξαιρετικά σημαντικό.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η αλήθεια μου
είναι, πως πιστεύω στον κοινωνικό ρόλο
του λογοτέχνη – ποιητή. Ποτέ δεν δέχθηκα
την άποψη πως οτι σκαλίζουμε επάνω στο
χαρτί εμείς οι οποίοι θέλουμε να μας
ονομάζουν λογοτέχνες (έστω και αν πολλές
φορές καθόλου δεν τιμούμε αυτόν τον
ρόλο), κάνουμε οτι κάνουμε για ψυχοθεραπεία,
για εμάς και μόνον ή για μερικούς φίλους
και γνωστούς. Κομμάτι του ρόλου μας
οφείλει να αποτελεί η συναίσθηση πως
επιτελούμε και κοινωνικό έργο,. Πως
εκφράζουμε την καλή ή κακή εποχή μας
και πως θίγουμε και προσεγγίζουμε τα
θέματα μας με σκοπό ΚΑΙ διδακτικό, προς
τους άλλους. Έτσι ορίζω τον ρόλο ενός
λογοτέχνη. Ως ανθρωπου όντος κοινωνικού,
ο οποίος γράφει τόσο με σκοπο την κατάθεση
της ψυχής του προς τον δημόσιο λόγο,
αλλά και με απώτερο σκοπό την διδαχή,
τον παραδειγματισμό ακόμη και του
τελευταίου συνανθρώπου, με τον οποίον
μαζί συναποτελούμε την κοινωνία.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Η προσπάθεια
λοιπόν των πνευματικών ανθρώπων εκείνης
της πρώτης εποχής, ήταν αρχικά το να
βρούν τα πατήματα τους επάνω στην
κοινωνία. Προς τούτο και απο την “εποχή
της εξόρμησης' ήτοι τα πρώτα αμέσως
μετεπαναστατικά χρόνια ως και το πρώτο
μισό του 19ου αιώνα, προσπάθησαν να
γράψουν επηρεασμένοι σαφώς απο τα ξενικά
κινήματα του ρομαντισμού κυρίως του
οποίου η αύρα υπήρχε στην πνευματική
ατμόσφαιρα του καιρού τους παντού σε
όποιον είχε την διάθεση και την δυνατότητα
να την νιώσει, μα σχετικά σύντομα (αν
αναλογιστεί κανείς την διαφορά φάσης
που η χώρα μας δέχεται τις κάθε λογής
επιρροές απο το εξωτερικό, τις επεξεργάζεται
και δρά), άρχισαν να σκαλίζουν και στίχους
τους οποίους είχαν εμπνευστεί απο θέματα
Ελληνοκεντρικά και κυριότερο απο την
Ελληνική επανάσταση με έντονο το
βουκολικό στοιχείο, προσπαθώντας να
στερεώσουν το βήμα τους, επάνω σε
Ελληνικές παραστάσεις και βιώματα, να
έλθουν πιο κοντά στην βάση όλων των
πραγμάτων μιάς κοινωνίας, τον απλό λαό.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σκεφθείτε δέ
πως αν κάποιος είχε πολεμήσει σε εκείνον
τον ανέλπιδο επικράτησης αγώνα της
εθνεγερσίας και είχε επιζήσει των μαχών
(και των διώξεων αργότερα δυστυχώς σε
καιρούς φαινομενικά ειρηνικούς), υπήρχε
σοβαρή πιθανότητα να ζούσε ακόμη ανάμεσα
στους ανθρώπους που πρωτοέγραψαν ποίηση
στην Ελλάδα.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Έτσι τα δύο
κεντρικά λογοτεχνικά ρεύματα που φύσηξαν
στον τόπο μας αρχικά, η Σχολή των Αθηνών
καθώς και η ομήγυρη του Σολωμού στα
επτάνησα, άρχισαν να γεννούν και να
ανδρώνουν τις πρώτες εκείνες ποιητικές
μορφές, του Αλέξανδρου Ρίζου - Ραγκαβή,
του Παπαρηγόπουλου, του Βασιλειάδη, του
Αλέξανδρου Σούτσου και φυσικα΄του κάπως
μεταγενέστερου πιότερο της εποχής της
ακμής αυτού του κινήματος (απο τα 1850 ως
τα 1870), Αχιλλέα Παράσχου, τον οποίον
θεωρώ ακόμη εξαιρετικά σημαντικό,
διαχρονικό και γιατι οχι και επίκαιρο
μιάς και δεν συνέθεσε μόνον θανατολαγνικής
διαθέσεως ποιήματα και στίχους μα και
κοινωνικά τέτοια ως το αμίμητον “'Έπεσαν
όλα έπεσαν το πάν εις τέφραν κείται,
υψούνται μόνον τράπεζαι και μόνον
τραπεζίται !” κλπ.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Σήμερα, την
εποχή μιάς περίεργης θολοκουλτούρας
και υποβάθμισης σαφώς της ποιότητας
του ποιητικού κυρίως λόγου στην Ελλάδα
μας, μιά εποχή ψυχασθενικών σχεδόν
“εσωτερικής καύσεως” ποιητικών
μονολόγων δίχως “μεγάλες ιδέες” ή και
κοινωνικά οράματα επάνω απο το κεφάλι
και την ψυχή της κοινωνίας μας, με τις
διάφορες ιδεολογίες ριγμένες κατάκοπες
και ηττημένες στην αρένα, όλες εκείνες
οι μορφές θεωρούνται πλέον απο τους
“ειδικούς” και μη ξεπερασμένες. Και
οχι μόνον αυτό, μα και ο κάθε ένας απο
εμάς μπορεί να τους προσάψει την κάθε
εύκολη κατηγορία, περί της γλώσσας που
χρησιμοποίησαν, περί της μη ζωντανής
αποτύπωσης των συναισθημάτων, περί
μεγαλοστομίας, περί ακυρολεξίας και
πόσα άλλα, τα οποία εμείς ως μετά Χριστόν
προφήτες ερχόμαστε να τονίσουμε και να
κατηγορήσουμε.
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Όμως θεωρώ πως
(και προς τουτο συντάσσω και αυτό το
μικρό γενικής αναφοράς κείμενο ως ένα
άτυπο <span lang="en-US">in memoriam </span>σε μιάν εποχή)
πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τίποτε
δεν βρήκαν έτοιμο και κάτι δημιούργησαν,
έστω και την πρώτη με τα λάθη και τις
στρεβλώσεις της βάση ποιητική (και
ενίοτε και ποιοτική αν εντρυφήσει κανείς
στο έργο τους), οφείλουν να μας
παραδειγματίζουν και εμείς οφείλουμε
τον δέοντα σεβασμό στην μνήμη των ιερών
τους σκιών,
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;">Κανείς δεν
μπορεί να κτίσει τον τρίτο όροφο ενός
οικοδομήματος, εάν δεν έχει κτίσει τον
δεύτερο, κανείς τον δεύτερο εάν δεν έχει
κτίσει τον πρώτο και ούτω καθεξής. Δεν
πρέπει λοιπόν να λησμονεί κανείς όπου
θεωρεί τον εαυτό του πνευματικό άνθρωπο,
την συμβολή όλων αυτών των μορφών στον
αρχικό σχηματισμό του ποιητικού λόγου
στην Ελλάδα, διότι ως λέγει και ο
Μακρυγιάννης, αυτός ο αγράμματος
αγωνιστής που διατηρούν τα απομνημονεύματα
του τέτοιαν αμεσότητα ακόμη και σήμερα
που νομίζεις πως τον έχει απέναντι σου
και τα λέτε ως παλιοί φίλοι, την Ελλάδα
αυτήν την έχουμε όλοι μαζί. Με τα αρνητικά
και με τα θετικά της. Όλοι μαζί. Το ίδιο
ισχύει και για την πνευματική, πολιτισμική
συνέχεια αυτού του πολύπαθου τόπου. Απο
το εγώ στο εμείς. Γραμμή ευθεία.</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
<p class="western" style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</p>
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-56433157612147357142023-01-03T21:40:00.001+02:002023-01-03T21:40:23.347+02:00ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ - ΝΕΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ <p> <span class="x193iq5w xeuugli x13faqbe x1vvkbs x1xmvt09 x1lliihq x1s928wv xhkezso x1gmr53x x1cpjm7i x1fgarty x1943h6x xudqn12 x3x7a5m x6prxxf xvq8zen xo1l8bm xzsf02u x1yc453h" dir="auto"></span></p><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Η νέα μου ποιητική εργασία θα τιτλοφορείται «ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ».</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Είκοσι πέντε νέα, αδημοσίευτα ποιήματα πάντοτε σε έμμετρο στίχο. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Στην χώρα που έχει χάσει κάθε μέτρο, υπηρέτησα πιστά τον έμμετρο ποιητικό λόγο, διότι πιστεύω στην ουσιαστική του δύναμη και απήχηση προς τον αναγνώστη. </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> Η <span></span>εκδήλωση της παρουσιάσεως, οι συντελεστές και λοιπά θα ανακοινωθούν εν ευθέτω χρόνω και Θεού θέλοντος.</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div></div><div class="x11i5rnm xat24cr x1mh8g0r x1vvkbs xtlvy1s x126k92a"><div dir="auto" style="text-align: start;">Εκ της διευθύνσεως</div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"> </div><div dir="auto" style="text-align: start;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhZI1lS5Qzih15y53EfFkjZtFKpNI1JT3TnMWPgsyqzIbwNUQykRPD4cqe1yW8QLHuRRmukyvt22lYX1035kn72qyS8Pv9q8nrz0PRLdBqcZQbWwByK5oddrhUtqWYma2RM-C89ULtxlWewwfY6uC4xBn1TCVhfpkv-lBBX6hYkXPEik0CCZ6JlAgISOw" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="1755" data-original-width="1240" height="779" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhZI1lS5Qzih15y53EfFkjZtFKpNI1JT3TnMWPgsyqzIbwNUQykRPD4cqe1yW8QLHuRRmukyvt22lYX1035kn72qyS8Pv9q8nrz0PRLdBqcZQbWwByK5oddrhUtqWYma2RM-C89ULtxlWewwfY6uC4xBn1TCVhfpkv-lBBX6hYkXPEik0CCZ6JlAgISOw=w552-h779" width="552" /></a></div><br /> </div></div><p></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1185592016181636329.post-74162775702571896532022-12-28T17:33:00.000+02:002022-12-28T17:33:09.908+02:00Ευχαριστίες προς το λογοτεχνικό περιοδικό «FRACTAL - Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ»<p> Ευχαριστώ το εγνωσμένης αξίας λογοτεχνικό περιοδικό FRACTAL - Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ σχετικώς με την δημοσίευση του νέου μου ποιήματος, «ΝΤΡΟΠΗ !»<br /> </p><p> </p><p> </p><p><a href="https://www.fractalart.gr/poiisi-ntropi/">https://www.fractalart.gr/poiisi-ntropi/</a><br /></p>Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://www.blogger.com/profile/02183388071479462505noreply@blogger.com0